Prace Marii Stangret i Tadeusza Kantora na wystawie w Cricotece

Wystawa w Cricotece będzie przede wszystkim przeglądem twórczości żony Kantora, Marii Stangret, począwszy od lat 60. Publiczność zobaczy malowidła pochodzące ze zbiorów kilku polskich muzeów, prywatnych kolekcji i Cricoteki. Wystawę uzupełnią m.in. ambalaże Kantora sprzed ponad 50 lat.

Prace twórców zaprezentowane zostaną w wyjątkowej scenerii - stworzonej przez nieznane polskiej publiczności rekonstrukcje obiektów scenicznych z przedstawień Kantora: „Skrzynię wielką" z „Szewców" (Paryż 1972) oraz szafę i worki z „W małym dworku" (Baden-Baden 1966), który to spektakl w 1969 r. sfilmował Dietrich Mahlow („Saecke, Schrank und Shirm" - "Worki, szafa i parasol").

Ekspozycja potrwa do 15 czerwca.

Projekt jest realizowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa i Narodowego oraz Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

Partnerzy projektu to Instytut im. Adama Mickiewicza, Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego oraz Galeria Foksal.

Maria Stangret (ur. 1929) studiowała malarstwa w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od 1956 r. była członkinią zespołu Teatru Cricot 2 i czołową aktorką tego Teatru. W 1961 r. wyszła za Tadeusza Kantora. Ślub odbył się w Paryżu, mieście szczególnie bliskim sercu Kantora.

Na początku tworzyła obrazy informel (brak rygorów kompozycyjnych, swobodna ekspresja barw), które określała „obrazami gestualnymi". Jej pierwsza wystawa odbyła się w 1963 r. w galerii Brinken w Sztokholmie.

Jej malarstwo po 1965 r. to głównie pejzaże, kolejne obrazy charakteryzuje minimalizm kształtów i geometrycznych form. Jednym z najważniejszych źródeł inspiracji była dla niej przyroda. Stworzyła m.in. serię obrazów „Pejzaże kontynentalne". Wykonywała także kolaże.

Obecnie artystka mieszka i pracuje w Krakowie. Od czasu do czasu odwiedza Dom Kantora w Hucisku koło Wieliczki, który miał być muzeum ich malarstwa.

bko/ ls/