Wystawa dzieł wybitnego malarza, grafika i rzeźbiarza Wojciecha Fangora odbędzie się we wrześniu w Warszawie. To część Nagrody im. Jana Cybisa, którą przyznano artyście za całokształt twórczości malarskiej. Pokazane będą jego obrazy "przestrzenne" z lat 1958-70.
Jak poinformował PAP Artur Jaworski z Okręgu Warszawskiego Związku Polskich Artystów Plastyków kapituła przyznała Wojciechowi Fangorowi Nagrodę im. Jana Cybisa za rok 2014 za całokształt twórczości malarskiej. Wystawa laureata, która jest integralną częścią nagrody, odbędzie się w dniach 16–30 września w Galerii DAP w Domu Artysty Plastyka w Warszawie.
„Wojciech Fangor to jeden z najważniejszych artystów w historii polskiej sztuki drugiej połowy XX wieku, wybitny malarz przestrzeni i ruchu. Niezmiennie eksperymentuje z kolorem, formą i funkcjonowaniem malarstwa w przestrzeni. Jego twórczość jest bardzo zróżnicowana; obejmuje dzieła inspirowane kubizmem, obrazy malowane zgodnie z ideologią socrealizmu, abstrakcyjne malowidła oraz złożone z imitacji pikseli tzw. obrazy telewizyjne” - powiedział PAP Jaworski, koordynator wystawy.
„W malarstwie ważny jest słuch kolorystyczny, jest tym, czym słuch absolutny w muzyce. Niektórzy potrafią doskonale identyfikować nawet złożone barwy, wiedzą, z czego się składa kolor, jak go odtworzyć, co zrobić, by współbrzmiał, jak wykorzystać kontrast. Malowanie to operowaniem kolorem, zawsze jest oparte o jakiś pretekst, temat” – mówi sam artysta.
„Wojciech Fangor to jeden z najważniejszych artystów w historii polskiej sztuki drugiej połowy XX wieku, wybitny malarz przestrzeni i ruchu. Niezmiennie eksperymentuje z kolorem, formą i funkcjonowaniem malarstwa w przestrzeni. Jego twórczość jest bardzo zróżnicowana; obejmuje dzieła inspirowane kubizmem, obrazy malowane zgodnie z ideologią socrealizmu, abstrakcyjne malowidła oraz złożone z imitacji pikseli tzw. obrazy telewizyjne” - powiedział PAP Artur Jaworski, koordynator wystawy.
Fangor początkowo malował w barwach monochromatycznych przedstawiając na obrazach proste figury bez ostrych krawędzi takie jak koła, elipsy czy fale. Swoim obrazom nadał miano „bezkrawędziowych”. Z czasem zaczął używać całej gamy kolorów o różnym nasyceniu z wykorzystaniem zjawiska powidoków.
„Koła, fale przywodzą na myśl obrazy interferencyjne, światła bez wyraźnych granic i konturów. Obrazy z efektem bezkrawędziowym wibrują, przez co magnetyzują oglądającego. Ten efekt, sztuczka malarska, nie zabija obrazu, a dodaje mu nowy wymiar” – powiedziała PAP Joanna Mrozowiska, która wraz z Stefanem Szydłowskim jest kuratorem wystawy.
Wystawa w Galerii DAP w Domu Artysty Plastyka będzie prezentować prace artysty z lat 1958-1970, gdy jego twórczość związana była z poszukiwaniami z zakresu przestrzeni. Artysta wówczas odkrył, że możliwa jest iluzja przestrzeni rozwijającej się w przeciwnym kierunku niż przestrzeń renesansowa, nie w głąb obrazu, a w kierunku widza. Powstające w tych abstrakcyjnych obrazach (koła, później fale) iluzje optyczne sprawiły, że jego obrazy były kojarzone z op-artem.
Wojciech Fangor, malarz, grafik, rzeźbiarz, współtwórca polskiej szkoły plakatu urodził się 15 listopada 1922 roku w Warszawie. W czasie wojny studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, w 1946 roku otrzymał zaocznie dyplom w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. W latach 1953-61 był docentem w stołecznej ASP. Na początku lat 60. wyjechał z Polski, a od 1966 r. mieszkał w Stanach Zjednoczonych. W 1999 roku wrócił do Polski.
W latach 50. jego prace malarskie służyły doktrynie socrealizmu; za obrazy "Lenin w Poroninie" i "Matka Koreanka" otrzymał II nagrodę na 2. Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w Warszawie w 1951 r.
W 1958 roku wraz z architektem Stanisławem Zamecznikiem przygotowali wystawę "Studium przestrzeni" w Salonie Nowej Kultury w Warszawie. Był to pierwszy environment w Polsce. Nowatorski environment zbudowany był z obrazów optycznych Fangora.
Oprócz "Studium przestrzeni" Fangor i Zamecznik zrobili jeszcze dwie inne wystawy poświęcone przestrzeni: w 1959 roku w Stedelijk Museum w Amsterdamie i w tym samym roku przed gmachem "Zachęty" w Warszawie. Obrazy z charakterystycznymi kołami i falami o niewyraźnych, zamglonych krawędziach, wywołujące efekty optyczne zbliżone do tych, jakimi operowała sztuka op-artu, dominowały w twórczości Fangora do połowy lat 70.
Fangor wiele podróżował. Po kilku latach spędzonych w Europie osiedlił się w USA. W 1970 r. miał, jako jedyny jak dotychczas polski artysta, indywidualną wystawę w nowojorskim Muzeum Guggenheima. Pokazał tam 37 płócien, prekursorskich dla zachodnich op-artowskich poszukiwań.
W połowie lat 70. artysta powrócił do malarstwa figuratywnego, a także namalował serię obrazów opartą na przekazie telewizyjnym, w których wykorzystał efekty wizualne typowe dla tego medium. Artysta wykonał wiele zdjęć ekranu telewizyjnego, które służyły mu później przy malowaniu obrazów.
Nagroda im. Jana Cybisa to najstarsze i najbardziej prestiżowe wyróżnienie dziedzinie sztuk plastycznych w Polsce; jest przyznawana za całokształt twórczości malarskiej oraz zasługi pedagogiczne. Nagroda została ustanowiona w 1973 r. przez Okręg Warszawski Związku Polskich Artystów Plastyków w celu uczczenia pamięci Jana Cybisa, którego twórczość artystyczna i działalność pedagogiczna wywarły duży wpływ na kształtowanie się polskiego środowiska artystycznego w powojennej Polsce.(PAP)
abe/ agz/
