Urodził się 6 marca 1932 r. w Warszawie jako Beniamin Lewartow. W wieku ośmiu lat wraz z całą rodziną trafił do warszawskiego getta, skąd wraz z bratem uciekł w 1943 r. Ich ojciec zginął w Auschwitz. Ukrywał się u przyjaciela swojej rodziny „po aryjskiej stronie”. Później wraz z matką wyjechał do Zawichostu.
Ukrywali się u tamtejszego sklepikarza Stefana Gieremka, który tuż po wojnie ożenił się z jego matką. W 1948 r. przeprowadzili się do Warszawy. W tym czasie Bronisław używał już, nieznacznie zmienionego, nazwiska swojego ojczyma.
Kariera naukowa Geremka
W 1954 r. ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Od roku 1955 związany był z Instytutem Historii Polskiej Akademii Nauk.
W latach 1948–1950 należał do Związku Walki Młodych. W 1950 r. został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pełnił funkcję II sekretarza struktur partii na Uniwersytecie Warszawskim. Wystąpił z niej na znak protestu przeciwko inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację w 1968 r.
W latach 1956–1958 odbył studia podyplomowe w L'École Pratique des Hautes Études w Paryżu. W 1960 r. uzyskał doktorat. W okresie od 1962 do 1965 r. był wykładowcą na Sorbonie w Paryżu i dyrektorem Ośrodka Kultury Polskiej przy Uniwersytecie Paryskim. W 1970 r. habilitował się i został docentem w Instytucie Historii PAN. W swoich badaniach zajmował się m.in. kulturą, światem marginesu społecznego i życiem codziennym miast średniowiecznej Europy. Od 1970 do 1985 r. kierował Pracownią Historii Kultury Średniowiecznej PAN. W 1989 r. został mianowany profesorem nadzwyczajnym.
Geremek w opozycji
W 1975 r. był sygnatariuszem Listu 7 wyrażającego potrzebę reform ustrojowych, skierowanego do delegatów na VII Zjazd PZPR i I sekretarza KC PZPR Edwarda Gierka.
W latach 1978–1981 był wykładowcą i członkiem Rady Programowej Towarzystwa Kursów Naukowych, założonego przez grupę intelektualistów związanych z opozycją demokratyczną.
W sierpniu 1980 r. wszedł w skład Komisji Ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku, a następnie był doradcą Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność" oraz Krajowej Komisji Porozumiewawczej (KKP).
Pełnił także funkcję przewodniczącego Rady Programowej Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych utworzonego w styczniu 1981 r. przy KKP.
Jako delegat Regionu Mazowsze uczestniczył w I Zjeździe NSZZ „Solidarność”. Przewodniczył Komisji Programowej, która opracowała program „S” przyjęty na Zjeździe.
Według dokumentu sporządzonego przez ambasadora NRD Horsta Neubauera 2 grudnia 1981 r. Geremek proponował władzom PRL scenariusz polityczny zakładający likwidację „Solidarności”, powołanie na bazie jej umiarkowanego skrzydła nowego związku zawodowego o umiarkowanym charakterze i pozbawionego „ambicji politycznych”. Adresatem tej propozycji był rozmówca Neubauera, nowy minister ds. związków zawodowych Stanisław Ciosek z PZPR. „Po siłowej konfrontacji z władzą +Solidarność+ mogłaby powstać na nowo, jako rzeczywisty związek zawodowy, bez Matki Boskiej w klapie, bez programu gdańskiego, bez politycznego oblicza i ambicji sięgania po władzę” – miał stwierdzić Geremek. Depesza enerdowskiego ambasadora została po raz pierwszy opublikowana w 1995 r. na łamach paryskiej „Kultury”.
13 grudnia 1981 r. został internowany. W następnych miesiącach przetrzymywany był w Iławie, Białołęce, Jaworzu i Darłówku. Zwolniony w grudniu 1982 r. W maju 1983 r. władze komunistyczne aresztowały go i oskarżyły o prowadzenie nielegalnej działalności politycznej. Po dwóch miesiącach opuścił więzienie na mocy amnestii.
Współpracując z podziemnymi strukturami, był doradcą Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” i Lecha Wałęsy.
W 1985 r. z powodów politycznych zwolniono go z pracy w Instytucie Historii PAN.
W październiku 1986 r. był jednym z inicjatorów apelu wzywającego do zniesienia amerykańskich sankcji gospodarczych wobec PRL.
Prof. Antoni Dudek: Wokół Okrągłego Stołu
W lutym 1988 r. w wydawanym legalnie miesięczniku „Konfrontacje” ukazał się wywiad z Geremkiem, w którym przedstawił władzy komunistycznej propozycję kompromisu tzw. pakt antykryzysowy.
Należał do współorganizatorów powstałego w grudniu 1988 r. Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie. Jako jego członek przewodniczył komisji reform politycznych.
W czasie obrad okrągłego stołu współprzewodniczył zespołowi ds. reform politycznych.
Geremek – parlamentarzysta, szef MSZ
Wybrany w czerwcu 1989 r. na posła na Sejm objął funkcję przewodniczącego Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Pełnił ją do kwietnia 1991 r. Pod koniec 1990 r. był kandydatem na stanowisko premiera po dymisji Tadeusza Mazowieckiego.
W latach 1991–1994 był przewodniczącym Klubu Parlamentarnego Unii Demokratycznej, a następnie do 1997 r. Unii Wolności. Będąc posłem, przewodniczył m.in. sejmowej Komisji Spraw Zagranicznych (1989–1997) oraz Komisji Konstytucyjnej (1989-91).
W październiku 1997 r. objął w rządzie premiera Jerzego Buzka stanowisko ministra spraw zagranicznych. Funkcję tę pełnił do czerwca 2000 r. W tym czasie Polska m.in. przewodniczyła Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie (1998), została członkiem NATO (1999), a także rozpoczęła negocjacje w sprawie wstąpienia do Unii Europejskiej (2004).
Od lipca 2000 do października 2001 r. był przewodniczącym sejmowej Komisji Prawa Europejskiego.
W grudniu 2000 r. zastąpił Leszka Balcerowicza na stanowisku przewodniczącego Unii Wolności. Po przegranych przez UW wyborach w 2001 r. ustąpił z tej funkcji.
W 2002 r. decyzją prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego został odznaczony Orderem Orła Białego.
W czerwcu 2004 r. został wybrany z list komitetu Unii Wolności do Parlamentu Europejskiego, zdobywając w okręgu warszawskim największą liczbę głosów – ponad 114 tys. Był to drugi wynik w całym kraju. W Parlamencie Europejskim był członkiem Porozumienia Liberałów i Demokratów na rzecz Europy – ALDE.
Zginął 13 lipca 2008 r. w wypadku samochodowym w Wielkopolsce. Ranna została również współpasażerka. Przyczyną katastrofy było zaśnięcie za kierownicą. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
