Mikołaj Bołtuć urodził się 21 grudnia 1893 r. w Petersburgu, gdzie ukończył gimnazjum i zdał maturę.
W 1914 r. wstąpił do armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerską, brał udział w walkach na froncie austriackim.
Po wybuchu rewolucji 1917 r. odszedł z armii rosyjskiej i rozpoczął służbę III Korpusie Polskim na Wschodzie – od stycznia do sierpnia 1918 r.
W październiku 1918 roku wstąpił do 4 Dywizji Strzelców gen. Lucjana Żeligowskiego.
Bołtuć w wojnie polsko-bolszewickiej
W czerwcu 1919 r. wraz z nią wrócił do Polski. Mianowany dowódcą 31 pułku piechoty, brał udział w wojnie polsko-sowieckiej, wyróżniając się obroną Zamościa przed Konarmią Siemiona Budionnego.
W październiku 1921 r. został skierowany na kurs doszkalający dla oficerów Sztabu Generalnego w Warszawie.
Po studiach w 1922 r. rozpoczął służbę jako szef wydziału w Biurze Ścisłej Rady Wojennej, a następnie był oficerem sztabu w Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych - do 1928 r.
W 1923 r. awansowany do stopnia podpułkownika, a w 1928 r. do stopnia pułkownika.
Od 1928 do 1930 r. dowodził brygadą Korpusu Ochrony Pogranicza.
W latach 1930-1936 był dowódcą piechoty dywizyjnej i pełniącym obowiązki dowódcy 19 Dywizji Piechoty w Wilnie.
W 1936 r. został mianowany dowódcą 4 Dywizji Piechoty w Toruniu.
19 marca 1938 r. uzyskał stopień generała brygady.
Bołtuć w kampanii polskiej 1939
W czasie kampanii polskiej 1939 r. dowodził Grupą Operacyjną „Wschód" w składzie Armii „Pomorze". Po ciężkich walkach nad Osą, w Borach Tucholskich i nad Bzurą próbował przebić się do walczącej Warszawy.
Zginął 22 września 1939 r. w bitwie pod Łomiankami Górnymi, prowadząc atak na bagnety. Pochowany został w Warszawie na Wojskowym Cmentarzu na Powązkach.
Odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari klasy V, Orderem Polonia Restituta kl. III oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych. (PAP)
mjs
