Urodził się 18 kwietnia 1927 r. w Płocku. Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1949 r. związał się z tygodnikiem „Dziś i jutro”, wydawanym przez środowisko Bolesława Piaseckiego, a następnie ze Stowarzyszeniem PAX.
Urodził się 18 kwietnia 1927 r. w Płocku.
Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.
W 1949 r. związał się z tygodnikiem „Dziś i jutro”, wydawanym przez środowisko Bolesława Piaseckiego, a następnie ze Stowarzyszeniem PAX.
Od 1950 r. do 1952 r. pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego „Słowa Powszechnego”, a w latach 1953-1955 r. redaktora naczelnego „Wrocławskiego Tygodnika Katolików".
W 1955 r. stał na czele tzw. Frondy w PAX przeciwko jego przywódcy Bolesławowi Piaseckiemu. W konsekwencji został usunięty ze Stowarzyszenia.
W październiku 1956 r. należał do założycieli Ogólnopolskiego Klubu Postępowej Inteligencji Katolickiej, a w 1957 r. Klubu Inteligencji Katolickiej (KIK) w Warszawie.
Z KIK związany był przez wiele lat: jako członek warszawskiego Zarządu (1957-1963 i 1968-1969), wiceprezes (1975-1981 i 1988-1990) oraz przewodniczący Rady Programowej (1983-1984).
W 1958 r. był założycielem katolickiego miesięcznika "Więź". Przez ponad dwadzieścia lat – do 1981 r. – był jego redaktorem naczelnym.
W latach 1961-1972 zasiadał w Sejmie, jako członek Koła Poselskiego Znak.
Był współautorem i sygnatariuszem interpelacji poselskiej skierowanej do premiera, którą złożył w Sejmie w imieniu Koła Znak jego przewodniczący Jerzy Zawieyski, dotyczącej brutalnych represji stosowanych wobec młodzieży przez milicję w marcu 1968 r.
W 1976 r. był jednym z inicjatorów protestu środowiska Znak przeciwko poprawkom do konstytucji PRL.
W maju 1977 r. został mężem zaufania i rzecznikiem opozycjonistów, którzy w kościele św. Marcina w Warszawie prowadzili głodówkę w obronie więzionych robotników oraz aresztowanych członków i współpracowników Komitetu Obrony Robotników.
W 1978 r. został współzałożycielem nielegalnego Towarzystwa Kursów Naukowych, wchodził w skład jego Rady Programowej.
W sierpniu 1980 r. został przewodniczącym komisji ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku, a następnie doradcą Lecha Wałęsy i Krajowej Komisji Porozumiewawczej, a od 1981 r. komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”.
Na początku 1981 r. został redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność", którego pierwszy numer ukazał się 3 kwietna w półmilionowym nakładzie.
13 grudnia 1981 r. internowany. Przetrzymywany w Strzebielinku, Jaworzu i Darłówku.
Po zwolnieniu 23 grudnia 1982 r. współpracował z przewodniczącym „Solidarności" Lechem Wałęsą.
W maju 1988 r. mając pełnomocnictwo Episkopatu był mediatorem pomiędzy władzami i Komitetem Strajkowym Stoczni Gdańskiej, którego doradcą został w czasie kolejnej fali strajków w sierpniu tego roku.
Należał do współzałożycieli powstałego w grudniu 1988 r. Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność” Lechu Wałęsie, kierując w nim komisją ds. pluralizmu związkowego.
Jako jeden z przywódców „Solidarności” odegrał ważną rolę w negocjacjach przygotowujących Okrągły Stół, biorąc m.in. udział w poufnych rozmowach przedstawicieli władz PRL , opozycji i Episkopatu w ośrodku MSW w podwarszawskiej Magdalence.
Uczestnicząc w obradach Okrągłego Stołu współprzewodniczył pracom zespołu ds. pluralizmu związkowego.
W czerwcu 1989 r. ponownie został redaktorem naczelnym „Tygodnika Solidarność”.
W wyborach 4 czerwca nie uczestniczył, protestując w ten sposób przeciwko sposobowi tworzenia list wyborczych Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”.
Po rezygnacji gen. Czesława Kiszczaka z urzędu premiera w sierpniu 1989 r. Lech Wałęsa wysunął jego kandydaturę na nowego szefa gabinetu.
24 sierpnia 1989 r. Sejm powierzył mu stanowisko prezesa Rady Ministrów. Był on pierwszym niekomunistycznym premierem w powojennej historii Polski.
12 września 1989 r. Sejm powołał koalicyjny gabinet Tadeusza Mazowieckiego, w skład którego wchodzili ministrowie reprezentujący Obywatelski Klub Parlamentarny, Stronnictwo Demokratyczne, Zjednoczone Stronnictwo Ludowe oraz PZPR.
Jego rząd rozpoczął m.in. reformy gospodarcze zmierzające w stronę gospodarki wolnorynkowej, realizując plan wicepremiera Leszka Balcerowicza.
Jako wciąż urzędujący premier w listopadzie 1990 r. kandydował w wyborach prezydenckich. Uzyskując w nich 18 % głosów zajął trzecie miejsce, przegrywając z Lechem Wałęsą i Stanisławem Tymińskim.
Tuż po wyborczej porażce zgłosił dymisję swojego gabinetu. 14 grudnia 1990 r. została ona przyjęta przez Sejm.
Od 1991 r. do 1994 r. był przewodniczącym Unii Demokratycznej, a następnie do kwietnia 1995 r. Unii Wolności.
W 1992 r. został wyznaczony przez Komisję Praw Człowieka ONZ na specjalnego sprawozdawcę konfliktu w byłej Jugosławii. Pełnił tę misję z przerwami do 1995 r. Jako jedyny wysoki funkcjonariusz ONZ, podał się do dymisji na znak protestu przeciw bierności wspólnoty międzynarodowej wobec popełnianych tam zbrodni.
W Sejmie zasiadał od 1991 do 2001 r. W latach 1992 – 1993 pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Konstytucyjnej Zgromadzenia Narodowego, a w Sejmie III kadencji (1997 – 2001) był przewodniczącym sejmowej Komisji Integracji Europejskiej.
W 2002 r. wystąpił z Unii Wolności.
Jest jednym z założycieli powstałej w 2005 r. Partii Demokratycznej.
Tadeusz Mazowiecki w 1994 r. odznaczony został Orderem Orła Białego.
