2011-02-09 (PAP) - Rzecznik praw dziecka Marek Michalak chce, by rok 2012 był Rokiem Janusza Korczaka. Zwrócił się w tej sprawie do minister edukacji Katarzyny Hall oraz Marszałka Sejmu Grzegorza Schetyny. W przyszłym roku przypada 70. rocznica śmierci Korczaka.
"Jestem przekonany, iż wśród postaci historycznych, których życie, działalność społeczna czy dorobek naukowy winne być promowane i upowszechnianie wśród uczniów i nauczycieli, na szczególne miejsce zasługuje Janusz Korczak" - napisał rzecznik w piśmie do Hall, w którym prosi o poparcie tej inicjatywy.
Michalak przypomina, że Korczak głosił z wielkim zaangażowaniem i wytrwałością ideę, iż młody człowiek jest samodzielną autonomiczną istotą, która ma własną godność, potrzeby, zainteresowania i prawa.
"Bardzo wyraźnie podkreślał, że dzieci nie są tylko przedmiotem troski i opieki ze strony dorosłych, ale mają swoją podmiotowość, gdyż — jak to w prosty sposób uzasadniał — +nie ma dzieci — są ludzie+. Swoim przekonaniom wierny był do ostatnich chwil życia, gdy wraz z wychowankami zginął w komorze gazowej obozu koncentracyjnego w Treblince" - pisze RPD.
Zwraca uwagę, że 2012 r. obchodzić będziemy 70. rocznicę tych wydarzeń, na ten rok przypada również setna rocznica uruchomienia Domu Sierot — założonego przez Janusza Korczaka i Stefanię Wilczyńską sierocińca dla dzieci żydowskich. "Wierzę, że wspomnienie tych wydarzeń jest wyjątkową okazją do przybliżenia +testamentu+ Janusza Korczaka — jego myśli, twórczości i działalności" - przekonuje rzecznik.
Dodaje, że wystąpił już do Marszałka Sejmu z prośbą, by parlament ogłosił 2012 r. Rokiem Janusza Korczaka, a do Hall zwraca się z prośbą o rozważenie ustanowienia roku szkolnego 201l/2012 Rokiem Janusza Korczaka w edukacji.
Janusz Korczak - pedagog, pisarz, lekarz i działacz społeczny - był prekursorem w walce o prawa dziecka i uznanie jego podmiotowości. Urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 r. jako Henryk Goldszmit.
Jeszcze w czasach gimnazjalnych, zadebiutował w tygodniku humorystyczno-satyrycznym "Kolce", jako autor humoreski "Węzeł gordyjski", dotyczącej wychowania dzieci. W 1898 r. przygotował na konkurs literacki im. Ignacego Paderewskiego dramat "Którędy?", który podpisał pseudonimem "Janasz Korczak", zaczerpniętym z tytułu powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego "Historia o Janaszu Korczaku i pięknej miecznikównie".
W 1905 r. po otrzymaniu dyplomu lekarza rozpoczął pracę w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie przy ulicy Śliskiej 51, który przeznaczony był dla pacjentów wyznania mojżeszowego. Leczył bezpłatnie.
W 1912 r. został dyrektorem Domu Sierot, wybudowanego u zbiegu ulic Krochmalnej i Karolkowej przez opiekujące się żydowskimi dziećmi w Warszawie Towarzystwo "Pomoc dla Sierot". Razem ze Stefanią Wilczyńską, pełniącą funkcję naczelnej wychowawczyni, pracowali w nim bez wynagrodzenia. Od 1919 r. współtworzył w Pruszkowie wraz z Marią Falską "Nasz Dom", placówkę przeznaczoną dla dzieci polskich.
Po wydaniu w październiku 1940 r. przez niemieckie władze okupacyjne rozkazu o utworzeniu getta, dzieci z Domu Sierot przeniesiono do innego budynku. Korczak nie przyjął propozycji przyjaciół, którzy namawiali go do opuszczenia getta i przeniesienia się do przygotowanych dla niego kryjówek po aryjskiej stronie.
22 lipca 1942 r. Niemcy rozpoczęli akcję zagłady warszawskiego getta. 5 lub 6 sierpnia Korczak i Wilczyńska, jego wieloletnia współpracowniczka, ze swoimi wychowankami z Domu Sierot doprowadzeni zostali na Umschlagplataz, skąd wywieziono ich do obozu zagłady w Treblince.
Swoje poglądy na temat pedagogiki Korczak zawarł przede wszystkim w dziełach "Jak kochać dziecko", "Prawo dziecka do szacunku" i "Momenty wychowawcze". Wśród jego utworów skierowanych do dzieci najbardziej znane to: "Król Maciuś Pierwszy", "Król Maciuś na bezludnej wyspie", "Bankructwo małego Dżeka", "Kajtuś czarodziej" i "Kiedy znów będę mały". Był też autorem powieści o tematyce społecznej takich jak "Dzieci ulicy" czy "Dziecko salonu", a także innych utworów, m.in. "Koszałków opałków", "Sam na sam z Bogiem" oraz dramatów, z których zachował się tylko jeden: "Senat szaleńców".(PAP)
akw/ bos/
Michalak przypomina, że Korczak głosił z wielkim zaangażowaniem i wytrwałością ideę, iż młody człowiek jest samodzielną autonomiczną istotą, która ma własną godność, potrzeby, zainteresowania i prawa.
"Bardzo wyraźnie podkreślał, że dzieci nie są tylko przedmiotem troski i opieki ze strony dorosłych, ale mają swoją podmiotowość, gdyż — jak to w prosty sposób uzasadniał — +nie ma dzieci — są ludzie+. Swoim przekonaniom wierny był do ostatnich chwil życia, gdy wraz z wychowankami zginął w komorze gazowej obozu koncentracyjnego w Treblince" - pisze RPD.
Zwraca uwagę, że 2012 r. obchodzić będziemy 70. rocznicę tych wydarzeń, na ten rok przypada również setna rocznica uruchomienia Domu Sierot — założonego przez Janusza Korczaka i Stefanię Wilczyńską sierocińca dla dzieci żydowskich. "Wierzę, że wspomnienie tych wydarzeń jest wyjątkową okazją do przybliżenia +testamentu+ Janusza Korczaka — jego myśli, twórczości i działalności" - przekonuje rzecznik.
Dodaje, że wystąpił już do Marszałka Sejmu z prośbą, by parlament ogłosił 2012 r. Rokiem Janusza Korczaka, a do Hall zwraca się z prośbą o rozważenie ustanowienia roku szkolnego 201l/2012 Rokiem Janusza Korczaka w edukacji.
Janusz Korczak - pedagog, pisarz, lekarz i działacz społeczny - był prekursorem w walce o prawa dziecka i uznanie jego podmiotowości. Urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 r. jako Henryk Goldszmit.
Jeszcze w czasach gimnazjalnych, zadebiutował w tygodniku humorystyczno-satyrycznym "Kolce", jako autor humoreski "Węzeł gordyjski", dotyczącej wychowania dzieci. W 1898 r. przygotował na konkurs literacki im. Ignacego Paderewskiego dramat "Którędy?", który podpisał pseudonimem "Janasz Korczak", zaczerpniętym z tytułu powieści Józefa Ignacego Kraszewskiego "Historia o Janaszu Korczaku i pięknej miecznikównie".
W 1905 r. po otrzymaniu dyplomu lekarza rozpoczął pracę w Szpitalu dla Dzieci im. Bersonów i Baumanów w Warszawie przy ulicy Śliskiej 51, który przeznaczony był dla pacjentów wyznania mojżeszowego. Leczył bezpłatnie.
W 1912 r. został dyrektorem Domu Sierot, wybudowanego u zbiegu ulic Krochmalnej i Karolkowej przez opiekujące się żydowskimi dziećmi w Warszawie Towarzystwo "Pomoc dla Sierot". Razem ze Stefanią Wilczyńską, pełniącą funkcję naczelnej wychowawczyni, pracowali w nim bez wynagrodzenia. Od 1919 r. współtworzył w Pruszkowie wraz z Marią Falską "Nasz Dom", placówkę przeznaczoną dla dzieci polskich.
Po wydaniu w październiku 1940 r. przez niemieckie władze okupacyjne rozkazu o utworzeniu getta, dzieci z Domu Sierot przeniesiono do innego budynku. Korczak nie przyjął propozycji przyjaciół, którzy namawiali go do opuszczenia getta i przeniesienia się do przygotowanych dla niego kryjówek po aryjskiej stronie.
22 lipca 1942 r. Niemcy rozpoczęli akcję zagłady warszawskiego getta. 5 lub 6 sierpnia Korczak i Wilczyńska, jego wieloletnia współpracowniczka, ze swoimi wychowankami z Domu Sierot doprowadzeni zostali na Umschlagplataz, skąd wywieziono ich do obozu zagłady w Treblince.
Swoje poglądy na temat pedagogiki Korczak zawarł przede wszystkim w dziełach "Jak kochać dziecko", "Prawo dziecka do szacunku" i "Momenty wychowawcze". Wśród jego utworów skierowanych do dzieci najbardziej znane to: "Król Maciuś Pierwszy", "Król Maciuś na bezludnej wyspie", "Bankructwo małego Dżeka", "Kajtuś czarodziej" i "Kiedy znów będę mały". Był też autorem powieści o tematyce społecznej takich jak "Dzieci ulicy" czy "Dziecko salonu", a także innych utworów, m.in. "Koszałków opałków", "Sam na sam z Bogiem" oraz dramatów, z których zachował się tylko jeden: "Senat szaleńców".(PAP)
akw/ bos/
