Urodził się 15 lutego 1928 r. w Grodźcu, obecnie dzielnicy Będzina w Zagłębiu Dąbrowskim. Jeszcze jako uczeń szkoły powszechnej związał się z harcerstwem,. Po wybuchu wojny kontynuował naukę na tajnych kompletach.
Podczas okupacji pracował m.in. jako robotnik leśny. Na początku 1944 r. wstąpił do AK i uczestniczył w redagowaniu biuletynu zawierającego informacje z nasłuchu radiowego oraz kolportował miejscową podziemną gazetkę; działał też w podziemnym harcerstwie.
Powojenne losy Chlebowskiego
W 1947 r. zdał maturę w Sławieńcicach. „Nasza czternastka z Rybnika (harcerzy) pojechała tam organizować ośrodek, tam zrobiliśmy maturę i przeszliśmy szkołę polityczną, to znaczy; jak przewinąć się przez socjalizm, a nie ześwinić się” – wspominał Chlebowski.
Po wojnie ukończył kurs instruktorski, jednak w 1948 r. został usunięty z harcerstwa za poglądy polityczne. Harcerstwo przechodziło właśnie proces reformy w duchu PRL.
W kwietniu 1947 r. ujawnił się przed komisją likwidacyjną przy byłym Wojewódzkim Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach, gdzie stwierdził, że należał do organizacji niepodległościowej pod dowództwem „Tymoszuka” na terenie powiatu Biała Podlaska i do organizacji AK „Jędrusie” na terenie powiatu sandomierskiego. Był kilkukrotnie przesłuchiwany przez UB, próbowano także zwerbować go do współpracy, na co jednak się nie zgodził.
Studia i pierwsze sukcesy Chlebowskiego
W 1969 ukończył studia dziennikarskie na Uniwersytecie Warszawskim, a w 1980 r. na Wydziale Historycznym tej samej uczelni zrobił doktorat na podstawie pracy „Monografia Organizacji Dywersyjnej AK poza wschodnimi granicami Polski w okresie wrzesień 1941–marzec 1943”. Praca ta została uznana przez Radio Wolna Europa za jeden z bestsellerów 1983 r., otrzymała również Nagrodę im. Włodzimierza Pietrzaka. Ponadto Fundacja Fulbrighta w USA przyznała autorowi za tę pozycję wyróżnienie w postaci kilkumiesięcznego pobytu w Stanach Zjednoczonych.
Książka „Wachlarz” oparta na tym doktoracie została wydana w sumie w ponadstutysięcznym nakładzie.
W latach 1950–1970 Chlebowski zmieniał pracę 27 razy, a było to przeważnie wynikiem niechętnego stosunku władz PRL do jego osoby. Pracował m.in. w Banku Handlowym, redakcjach „Sportu”, „Expressu Wieczornego” oraz „Kulis”, PZU, a także w Komitecie Organizacyjnym Wyścigu Pokoju.
W 1971 r. znalazł zatrudnienie jako sekretarz redakcji miesięcznika „Widnokręgi” – organu Ogólnopolskiego Komitetu Pokoju, a od roku 1995 był publicystą „Tygodnika Solidarność”.
Chlebowski jako dziennikarz
Jako dziennikarz zajmował się tematyką sportową (przede wszystkim pisał o narciarstwie) i kombatancką. Opublikował również kilkanaście książek, m.in. „Nocne szlaki” (1964) – opowieści o tatrzańskich kurierach podczas okupacji; „Pozdrówcie Góry Świętokrzyskie” (1968) – dokumentalną relację z działań zgrupowania AK dowodzonego przez Jana Piwnika „Ponurego”; „Pokaż zęby” (1981) – autobiograficzną historię o latach okupacji; dwutomową autobiografię „Bez pokory” (1997), a także pracę „Ponury – major Jan Piwnik 1912–1944” (2005).
Nakłady książek Chlebowskiego przekroczyły łącznie milion egzemplarzy.
Cezary Chlebowski: bez pokory
„Pomyślałem, że może mało dla Armii Krajowej zrobiłem wtedy, kiedy trzeba było walczyć, ale od czterdziestu lat piszę książki o AK. Ukazało się ich ponad milion w Polsce i przypuszczam, że jestem jednych z niewielu, który uratował od niepamięci bohaterów akowskich, jak »Ponury«, którego uważano po wojnie za bandytę; uratowałem od niepamięci taką organizację jak Wachlarz, którą skazano w PRL-u na śmierć przez zapomnienie. Zbliżam się do osiemdziesiątki i chyba nie zmarnowałem tego okresu” – opowiadał w wywiadzie dla Archiwum Historii Mówionej Muzeum Powstania Warszawskiego.
Cezary Chlebowski zmarł 9 maja 2013 r. Siedem lat wcześniej został przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.(PAP)
