Konflikt odrodzonej Rzeczpospolitej z bolszewicką Rosją był największym starciem zbrojnym pomiędzy I i II wojną światową. W decydującym okresie jego trwania (lato-jesień 1920 r.) zaangażowany był (odnieść to można przede wszystkim do Polski) niemal cały potencjał militarny wojujących stron.
Po zajęciu Kijowa przez oddziały Wojska Polskiego 7 maja 1920 r. w Polsce zapanował entuzjazm. Powstała sytuacja niepokoiła jednak marszałka Józefa Piłsudskiego. Armie bolszewickie, choć poważnie ucierpiały, nie zostały rozbite i szybko mogły odzyskać zdolność bojową. Tymczasem ponad połowa Wojska Polskiego zaangażowana była w utrzymanie ogromnego obszaru zajętego w wyniku ofensywy.
2 kwietnia 1939 r. o godzinie 20.45 Walery Sławek w swoim warszawskim mieszkaniu w Alei Szucha strzelił do siebie ze starego browninga, którego używał w 1908 r. w czasie akcji pod Bezdanami. Pomimo przeprowadzonej dwukrotnie transfuzji krwi oraz operacji zmarł wczesnym rankiem następnego dnia nie odzyskawszy przytomności.
15 czerwca 1934 r. członek Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów dokonał w Warszawie zamachu na ministra spraw wewnętrznych Bronisława Pierackiego, który w wyniku odniesionych ran zmarł tego samego dnia. Jedną z konsekwencji jego zabójstwa było utworzenie obozu izolacyjnego w Berezie Kartuskiej dla osób podejrzanych o działalność antypaństwową.
20 marca 1929 r. Sejm uchwalił wniosek o postawienie przed Trybunałem Stanu ministra skarbu Gabriela Czechowicza. Zarzuty dotyczyły m.in. przekazania z budżetu państwa do dyspozycji premiera J. Piłsudskiego 8 mln zł, które przeznaczono na akcję wyborczą BBWR. Było to jedyne w okresie II Rzeczypospolitej postępowanie przed Trybunałem Stanu.
W latach 1919-1921 sytuację polityczno-militarną byłych zachodnich ziem Cesarstwa Rosyjskiego, zamieszkanych przez Polaków, Litwinów, Łotyszy, Estończyków, Białorusinów i Ukraińców, w dużej mierze ukształtowały wydarzenia z końca I wojny światowej. Bolszewicka Rosja Pod koniec 1917 roku rządzona przez bolszewików Rosja wycofała się z wojny.