Janusz Korczak. Źródło: Public domain, via Wikimedia Commons
Wojskowe Biuro Historyczne opublikowało dokumenty wojskowe Janusza Korczaka w reakcji na wypowiedź europosła Grzegorza Brauna negującą istnienie komór gazowych: "w nadziei, że pomoże to w zrozumieniu, jak bardzo podobne opinie negujące niemieckie zbrodnie szkodzą polskiej pamięci historycznej i narodowej racji stanu".
Prof. Grzegorz Motyka, dyrektor Wojskowego Biura Historycznego, wystosował komunikat: „22 lipca 1942 r. rozpoczęła się w getcie »wielka akcja«. W jej trakcie deportowano do Treblinki 300 tysięcy polskich obywateli pochodzenia żydowskiego. Zostali tam brutalnie zamordowani w komorach gazowych, dokładnie tych, które według europosła Grzegorza Brauna nie istniały. Te oburzające i przestępcze opinie parokrotnie wygłoszone w ostatnich dniach, w sposób oczywisty niezgodne z prawdą historyczną i zwykłą ludzką przyzwoitością, zasługują na jednoznaczne publiczne moralne potępienie i surowy osąd prawny zgodnie z artykułem 55 ustawy o IPN. Wśród zamordowanych było wielu żołnierzy przedwojennego Wojska Polskiego, w tym między innymi mjr Janusz Korczak (Henryk Goldszmit). Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, odmówił ucieczki z getta i do końca towarzyszył w drodze śmierci swoim podopiecznym z domu dziecka. Przypominamy dziś jego dokumenty wojskowe w nadziei, że pomoże to w zrozumieniu, jak bardzo podobne opinie negujące niemieckie zbrodnie szkodzą polskiej pamięci historycznej i narodowej racji stanu”.
Dyrektor WBH zapowiedział, że delegacja WBH weźmie udział w corocznym „Marszu Pamięci” ku czci mieszkańców Warszawy zgładzonych w Treblince, który wyruszy 22 lipca o godz. 18.00 sprzed Pomnika Umschlagplatz przy ul. Stawki 10 w Warszawie. Opublikowane dokumenty dotyczą służby Korczaka w Wojsku Polskim, który w latach 1919–1921 w czasie wojny polsko-bolszewickiej pełnił służbę lekarza w szpitalach w Łodzi oraz w Szpitalu Ujazdowskim i na Kamionku w Warszawie.
Janusz Korczak (1878–1942) był lekarzem pediatrą, majorem Wojska Polskiego, pisarzem, działaczem społecznym, pedagogiem i teoretykiem wychowania, twórcą systemu wychowania internatowego, prekursorem walki o prawa dziecka, od 1912 r. do śmierci był dyrektorem Domu Sierot w Warszawie, od 1940 r. mieszczącego się w getcie warszawskim. 5 sierpnia 1942 r. towarzyszył dobrowolnie 200 dzieciom ze swojego Domu Sierot wywiezionym do niemieckiego obozu zagłady w Treblince, by wraz z nimi zginąć w komorze gazowej. (PAP)
Link do materiałów na stronie WBH.
irk/ dki/
