W środę Senat przyjął uchwałę w 100. rocznicę śmierci polskiego chirurga, Ludwika Rydygiera. Oddał w niej hołd "wybitnemu chirurgowi, naukowcowi i wielkiemu patriocie".
Ludwik Rydygier (1850-1920) urodził się w Dusocinie koło Grudziądza, kształcił się w Pelplinie i Chełmnie. Studiował medycynę w Krakowie i Greifswaldzie. W trakcie studiów z pobudek patriotycznych zmienił nazwisko z Riediger na spolszczone Rydygier. W 1873 roku uzyskał dyplom lekarza.
Jak czytamy w uchwale, Rydygier w 1874 roku został doktorem nauk medycznych w zakresie chirurgii i położnictwa. Habilitację otrzymał w 1878 roku w Jenie. Wrócił do Chełmna, gdzie utworzył jedną z najnowocześniejszych na ziemiach polskich klinikę. Dziesięć lat pracy profesora Rydygiera w klinice w Chełmnie należało do najbardziej twórczych w jego medycznej biografii. W 1881 roku jako pierwszy chirurg na świecie wykonał resekcję żołądka z powodu choroby wrzodowej.
"Profesor Witold Rudowski, wybitny polski chirurg, pisał o Rydygierze jako +prawdziwym ambasadorze polskiej chirurgii w najtrudniejszych czasach naszej historii+. Ludwik Rydygier był autorem oryginalnych technik chirurgicznych. Niektóre stosowane przez niego metody są nadal wykorzystywane" - przypomniano w uchwale.
Wskazano również, że był nie tylko erudytą i naukowcem - miał też talent organizacyjny. W październiku 1889 roku zaprosił na zjazd do Krakowa chirurgów pochodzenia polskiego z trzech zaborów – był to pierwszy Zjazd Chirurgów Polskich. Od tego czasu tradycyjnie Zjazdy Towarzystwa Chirurgów Polskich odbywały się corocznie w Krakowie. Dożywotnio pełnił funkcję Prezesa Towarzystwa Chirurgów Polskich.
"Patriotyzm połączony z wielorakimi przymiotami ducha, perfekcją chirurgiczną i myśleniem strategicznym sprawił, iż Ludwik Rydygier jest postacią wybitną, a wyrazem uznania jego roli jest fakt, iż szpitale Collegium Medicum UMK oraz ulice wielu miast noszą z dumą jego nazwisko" - czytamy w uchwale Senatu.
W latach 1887-1897 powołano go na Katedrę Chirurgii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1897 roku przyjął stanowisko kierownika Katedry i Kliniki Uniwersytetu Lwowskiego. W czasie I wojny światowej kierował szpitalem wojskowym w Brnie. Walczył w obronie Lwowa w 1918 roku. W tym czasie stworzył służby medyczno-sanitarne Wojska Polskiego. W 1920 roku został konsultantem i naczelnym chirurgiem Dowództwa Wschód. Zmarł nagle 25 czerwca 1920 roku. Został pochowany w kwaterze dowódców na Cmentarzu Obrońców Lwowa.(PAP)
szz/ agt/
