Odlane w brązie popiersie twórcy polskiej opery narodowej Stanisława Moniuszki stanie w piątek w foyer Filharmonii Koszalińskiej. Zostanie ono odsłonięte podczas uroczystego koncertu z okazji 10-lecia wstąpienia Polski do Unii Europejskiej i 195. rocznicy urodzin kompozytora.
Dyrektor filharmonii Robert Wasilewski powiedział w czwartek na konferencji prasowej, że od lat marzył o tym, by jakiś element związany z kompozytorem pojawił się w siedzibie orkiestry.
„Teraz tę ideę udało się zrealizować. Popiersie uważam za wyjątkowe. Jest wierne, robi wrażenie. A tego typu prezentacji Stanisława Moniuszki jest w Polsce niewiele” – powiedział Wasilewski, ale rzeźby nie pokazano w czwartek dziennikarzom.
Jej autor, artysta z Kamienia Pomorskiego Stanisław Motyka ujawnił jedynie, że stworzony przez niego Moniuszko jest w wieku między 40 a 50 lat i podobny do tego z portretów powstałych za jego życia. „Moniuszko bardzo się stylizował. Miał jeden układ kompozycyjny swojego wizerunku. Niezależnie od wieku fotografował się zawsze w podobny sposób” – powiedział Motyka.
W Polsce pomniki przedstawiające Stanisława Moniuszkę znajdują się w Katowicach, Częstochowie, Raciborzu, Bydgoszczy. Popiersia kompozytora stoją na Akademii Muzycznej w Gdańsku i w parku jego imienia w Łodzi.
Koszalińskie popiersie Moniuszki ufundowali członkowie koszalińskiego Lions Clubu.
Na koncercie koszalińscy filharmonicy zagrają uwerturę „Bajka” i tańce góralskiej z opery „Halka” Moniuszki oraz IX symfonię d-moll op. 125 Ludwiga van Beethovena. Ten drugi utwór nie był grany w Koszalinie od ćwierć wieku.
Stanisław Moniuszko (1819 – 1872) był kompozytorem dyrygentem, organistą i pedagogiem. Napisał kilkadziesiąt większych utworów (oper, operetek, kantat, baletów) i 278 pieśni. Muzyki najpierw uczyła go matka, później pobierał lekcje u Augusta Freyera, organisty w warszawskim kościele Świętej Trójcy, następnie u Dominika Stefanowicza w Mińsku, a potem u Carla Friedricha Rungenhagena w Berlinie. Tam też praktykował prowadząc Chóry i akompaniując solistom.
Po powrocie do kraju w 1840 r. Moniuszko osiadł w Wilnie, gdzie się ożenił. Żył z udzielania lekcji gry na fortepianie i posady organisty.
W 1848 r. wystawił w Wilnie jedno ze swych największych dzieł operę „Halka”. Była to wersja dwuaktowa. Dziesięć lat później w Warszawie, do której się przeniósł, zaprezentował czteroaktową wersję „Halki”. Opera odniosła duży sukces. Moniuszko udał się w podróż artystyczną do Niemiec i Francji. Po powrocie został pierwszym dyrygentem Opery Polskiej w Teatrze Wielkim w Warszawie. Stanowisko to piastował przez 14 lat. W 1865 r. kompozytor odniósł kolejny duży sukces wystawiając operę „Straszny dwór”.
Moniuszko zmarł nagle na atak serca. Pochowano go na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Pogrzeb był narodową manifestacją. (PAP)
sibi/ ls/
