Stała ekspozycja odtwarzająca wieczerze wigilijną z początku ubiegłego stulecia przypomina w Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku zwyczaje związanie ze świętami Bożego Narodzenia na Podkarpaciu.
"Rekonstrukcja wigilijnej wieczerzy od wielu lat zaskakuje zwiedzających. Dziwi przede wszystkim brak choinki" – powiedziała w środę Danuta Blin-Olbert z sanockiego skansenu.
Ekspozycję przypominającą wieczerzę wigilijną z początku XX stulecia można oglądać w chałupie z Dąbrówki. Pochodzący z 1681 roku obiekt jest najstarszym zabytkiem w skansenie.
"Zamiast choinki wieszano wtedy gałązki jodły lub niewielkie drzewko u sufitu chałupy. Choinka, jaką znamy obecnie, była wtedy rzadkością na podkarpackiej wsi. Pojawiła się tutaj dopiero pod koniec dwudziestolecia międzywojennego, a w niektórych miejscowościach po drugiej wojnie światowej" - zaznaczyła.
Ekspozycję przypominającą wieczerzę wigilijną z początku XX stulecia można oglądać w chałupie z Dąbrówki. Pochodzący z 1681 roku obiekt jest najstarszym zabytkiem w skansenie. Natomiast jego wnętrze odtwarza pierwsze lata poprzedniego wieku.
Pod obrusem na stole położono siano oraz ziarna wszystkich zbóż. Na stole stoją misa na potrawy oraz misy na miód i czosnek. Na stole stoi też świeca w garnku ze zbożem. W rogu izby postawiono snop zboża. Natomiast u sufitu wiszą trzy tzw. pająki, czyli ozdoby wykonane ze słomy i papieru.
Pod wigilijnym stołem ustawiono sierpy i lemiesz pługa. "Na tych narzędziach rolniczych trzymano nogi podczas wieczerzy. Miały one zapewnić zdrowie i odgonić złe moce" – dodała Blin-Olbert.
Sanockie muzeum posiada również bogatą kolekcję szopek pochodzących z różnych miejscowości regionu. Najstarszą z nich wykonano na początku XX wieku, ostatnią - w latach 60.
Są szopki kolędnicze, które towarzyszyły kolędnikom oraz szopki betlejemskie. Te ostatnie stawiano w rogu izby w okresie świątecznym. Wszystkie wykonano z drewna i papieru. W każdej z nich pojawiają się charakterystyczne cechy podkarpackiej architektury wiejskiej.
Sanocki skansen istnieje od 1958 roku. Na obszarze 38 ha zgromadzono prawie 200 obiektów charakterystycznych dla budownictwa w południowo-wschodniej Polsce.(PAP)
kyc/ abe/
