Alfred Miodowicz urodził się 28 czerwca 1929 r. w Poznaniu w rodzinie inteligenckiej.
Mając 19 lat wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej. Pracował jako hutnik w Hucie im. Lenina.
Od 1959 r. do 1990 r. był członkiem PZPR.
W latach 1983-1987 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Wykonawczego Federacji Hutniczych Związków Zawodowych.
Miodowicz w OPZZ
W 1984 r. został przewodniczącym Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowych (OPZZ), które było podporządkowane władzom komunistycznym.
Od 1985 r. do 1986 r. zasiadał w Radzie Państwa.
W latach 1986-1990 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Wchodził również w skład Biura Politycznego KC (1986-1989).
W latach 1985-1989 był posłem na Sejm. Zasiadał w Komisji Planowania Gospodarczego oraz Budżetu i Finansów.
Był przeciwnikiem koncepcji Okrągłego Stołu. Obawiał się, iż negocjacje przedstawicieli władz z „Solidarnością” doprowadzą do jej legalizacji i w konsekwencji osłabienia OPZZ.
Debata Miodowicza z Wałęsą
30 listopada 1988 r. zmierzył się w debacie telewizyjnej z Lechem Wałęsą, która zakończyła się jego wielką porażką.
W trakcie inauguracyjnego posiedzenia Okrągłego Stołu wygłosił demagogiczne przemówienie, w którym chcąc być bardziej radykalnym od strony solidarnościowej proponował wolne wybory i zniesienie cenzury.
OPZZ, któremu przewodniczył, pragnąc podkreślić swoją niezależność podczas prowadzonych negocjacji, często dystansował się wobec stanowiska zajmowanego przez przedstawicieli tzw. strony koalicyjno-rządowej. Przykładem tego był m.in. spór wokół indeksacji płac, a także zachowanie A. Miodowicza w dniu zakończenia obrad 5 kwietnia.
W czerwcu 1989 r. kandydując do Sejmu z listy krajowej poniósł porażkę.
W lipcu 1989 r. złożył rezygnację z członkostwa w Biurze Politycznym.
Na II Kongresie OPZZ w czerwcu 1990 r. został ponownie wybrany na przewodniczącego.
Zrezygnował jednak z tej funkcji w grudniu 1991 r.
Od 1992 r. był przewodniczącym Ruchu Ludzi Pracy.
Jest autorem wspomnień „Zadymiarz” (1993).
