Konieczność zmiany stroju zależnie od pory dnia i okoliczności, preferowanie ubrań szytych ręcznie, z krajowych materiałów, wzorowanych na modzie francuskiej dla pań i angielskiej dla panów to niektóre z zasad przedwojennej mody zawartych w książce Anny Sieradzkiej.
Publikacja "Moda w przedwojennej Polsce" została wydana przez Wydawnictwo Naukowe PWN. Autorka podkreśla w niej, że pomimo iż odzyskanie przez Rzeczpospolitą niepodległości stanowiło przełom w wielu dziedzinach życia Polaków, to jednak nie oznaczało istotnych zmian w kwestiach mody. Średnie i wyższe warstwy społeczne od dawna śledziły bowiem trendy zachodnioeuropejskie. Dla pań wyrocznią elegancji był z reguły Paryż, dla panów zaś Londyn.
Popularne kroje, modele i dodatki można było poznać dzięki różnego typu pismom poświęconym modzie i poradnikom. Aktualne trendy prezentowały również gwiazdy polskiego kina, teatru czy estrady, a także politycy i dyplomaci. Pojawiały się pierwsze profesjonalne plakaty reklamowe oraz pokazy mody. Do dobrego tonu należało noszenie ubrań z krajowych materiałów, najlepiej szytych ręcznie na miarę. Ubożsi mieli możliwość zaopatrzenia się w konfekcję gotową.
Dzieci i młodzież starano się ubierać raczej skromnie, ubrania były często donaszane przez młodsze rodzeństwo, a dla młodzieży preferowano fartuszki i mundurki. Najpopularniejszym ubiorem dla młodszej części przedwojennego społeczeństwa był tzw. strój marynarski, składający się z bluzy z dużym marynarskim kołnierzem i spodni dla chłopców lub spódniczki dla dziewcząt.
Modę międzywojnia można podzielić na tę - popularną w latach 20. i panującą w latach 30. Modę w pierwszych latach po odzyskaniu niepodległości, w czasie odbudowy kraju ze zniszczeń wojennych, cechowało wprowadzenie strojów bardziej praktycznych, zwłaszcza dla kobiet. Suknie uległy skróceniu, z czasem zaś zapanowała, popularna w całej Europie moda na "chłopczycę". Suknie były luźne, ukrywające kobiece cechy figury; stanowiły rodzaj jednolitej "tuby". Dostosowywano do nich krótkie, chłopięce fryzury, znacznie skromniejsze nakrycia głowy, oszczędną biżuterię. Ukłonem w stronę kobiecości był niemal powszechnie już stosowany makijaż oraz okrycia z naturalnych futer.
Lata 30. przyniosły renesans strojów podkreślających sylwetkę, znów dłuższych, jednak bardziej eksponujących kobiecość np. poprzez większe dekolty. Suknie były bardziej strojne, fryzury dłuższe, często poddane trwałej ondulacji, modne stały się także bluzki i spódnice, a także swetry. Niezmiennie popularne były także kostiumy noszone jako strój codzienny. Istotnym elementem garderoby stały się również buty, bardziej widoczne spod krótszych strojów, a także pończochy oraz torebki.
Moda męska była bardziej klasyczna. Królowały garnitury, które w latach 20. miały za zadanie wyszczuplać męską sylwetkę, by dostosować ją do kanonu "chłopczycy". W kolejnej dekadzie, po powrocie damskich fasonów podkreślających figurę, stroje dla panów także akcentowały bardziej męską, barczystą sylwetkę. Elegancki pan nie mógł się także pokazać bez odpowiedniego nakrycia głowy, zawsze w nienagannie czystych butach i koniecznie gładko ogolony.
Stroje, zwłaszcza damskie, musiały być nie tylko dostosowane do okoliczności, ale także do pory dnia. Inne obowiązywały w ciągu dnia, kiedy noszono tzw. suknie lub kostiumy codzienne, inne podczas popołudniowych koktajli, kiedy suknie były już bardziej strojne, a inne wieczorem czy podczas uroczystych balów, gdy prezentowano okazałe toalety. W związku z propagowaniem sportu, także wśród kobiet, powstawały ubrania specjalnie przystosowane do tego typu aktywności, lekkie, wygodne, jednak "zgadzające się z przepisami przyzwoitości" m.in. wprowadzono kostiumy kąpielowe, stroje narciarskie i tenisowe. Do aktualnie obowiązujących kanonów była także dostosowana moda ślubna, a także bielizna, również nocna.
Dzieci i młodzież starano się ubierać raczej skromnie, ubrania były często donaszane przez młodsze rodzeństwo, a dla młodzieży preferowano fartuszki i mundurki. Najpopularniejszym ubiorem dla młodszej części przedwojennego społeczeństwa był tzw. strój marynarski, składający się z bluzy z dużym marynarskim kołnierzem i spodni dla chłopców lub spódniczki dla dziewcząt.
Niezależnie jednak od obowiązującej mody zalecano dostosowywać ją w miarę możliwości do typu sylwetki, co pozostaje poradą aktualną do dzisiaj. (PAP)
akn/ abe/
