Urodził się 28 maja 1887 r. w Niemcach k. Będzina. Pochodził z rodziny niemieckich ewangelików przybyłych do Warszawy pod koniec XVIII w. z Saksonii.
Rozpoczął naukę w Gimnazjum Męskim w Warszawie. W 1905 r. był jednym z organizatorów strajku szkolnego – prawdopodobnie z tego powodu został relegowany ze szkoły. Maturę zdał w Berlinie. Następnie studiował prawo i ekonomię na uniwersytecie w Berlinie. Studia ukończył, otrzymując tytuł doktora prawa.
Przed odzyskaniem przez Polskę niepodległości pracował w Radzie Komisji Handlu Tymczasowej Rady Stanu, a następnie od 1918 do 1922 r. jako podsekretarz stanu w resorcie przemysłu i handlu.
Jako przedstawiciel Polski brał udział w delegacji negocjującej zawieszenie broni w wojnie polsko-bolszewickiej oraz Traktat ryski. Jego podpis znajduje się pod warunkami pokoju.
Działalność Strasburgera po odzyskaniu niepodległości
Pełnił funkcję ministra przemysłu i handlu: w pierwszym rządzie Antoniego Ponikowskiego (19 września 1921–5 marca 1922), w rządzie Juliana Nowaka (31 lipca–14 grudnia 1922) i w rządzie Władysława Sikorskiego (16 grudnia 1922–13 stycznia 1923).
W latach 1923–1924 był wiceministrem spraw zagranicznych.
Był zwolennikiem gospodarczego zbliżenia ze Związkiem Sowieckim.
Strasburger jako komisarz w Wolnym Mieście Gdańsku
W latach 1924–1932 pełnił funkcję Komisarza Generalnego RP w Wolnym Mieście Gdańsku. Dążył do współpracy z gdańskimi kręgami gospodarczymi i politycznymi, był jednak przeciwnikiem politycznych ustępstw. Propagował hasło: „Więcej gospodarki, mniej polityki”. Swoją działalnością doprowadził do półtorarocznego (w okresie 1928–1929) ocieplenia stosunków polsko-gdańskich.
Był przekonany o konieczności rozbudowy portu w Gdyni, jednocześnie uważając, że jest błędem dyskryminowanie portu gdańskiego. Starał się pogłębić współpracę z Polonią gdańską, a także przeciwdziałać jej rozbiciu.
Nie znajdując jednak zrozumienia w kręgach gdańskich ani wśród gdańskiej Polonii, złożył dymisję i 28 lutego 1932 r. opuścił Gdańsk.
W 1937 r. opublikował pracę „Sprawa Gdańska”, w której krytykował polską politykę wobec Wolnego Miasta Gdańska. Publikacja zdobyła duży rozgłos.
Późniejsza działalność Strasburgera
Po powrocie do Warszawy pełnił wysokie funkcje w przedsiębiorstwach – był m.in. jednym z prezesów Centralnego Związku Przemysłu Polskiego (tzw. Lewiatana), członkiem Rady Banku Polskiego, członkiem Rady Banku Handlowego, prezesem zarządu Towarzystwa Ubezpieczeń „Generali-Port-Polonia”. Kierował także Wydziałem Morskim Zarządu Głównego Ligi Morskiej i Kolonialnej.
Zasiadał w rządzie na emigracji. Pełnił funkcję ministra przemysłu i handlu w dwóch rządach gen. Władysława Sikorskiego (1939–1943). Był też ministrem skarbu.
Po śmierci gen. Sikorskiego został ministrem stanu ds. Bliskiego Wschodu w rządzie Stanisława Mikołajczyka (1943–1944).
W latach 1945–1949 był ambasadorem Polski w Wielkiej Brytanii, reprezentując Tymczasowy Rząd Jedności Narodowej w Warszawie. Pozostał na emigracji.
Zmarł 2 maja 1951 r. w Londynie. (PAP)
