Urodził się 10 kwietnia 1880 r. w Kukizowie k. Lwowa w zamożnej rodzinie chłopskiej.
Po ukończeniu szkoły ludowej w rodzinnej miejscowości naukę kontynuował we lwowskim gimnazjum. Egzamin dojrzałości zdał w czerwcu 1900 r. Zapisał się na Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie. Przez pierwszy rok studiował prawo, jednak ostatecznie wybrał chemię. Od 1903 r. z ramienia Koła Towarzystwa Szkoły Ludowej im. Tadeusza Kościuszki (skupiającego akademików-ludowców) prowadził agitację wśród ludności wiejskiej powiatu lwowskiego. W związku z koniecznością odbycia skróconej służby wojskowej w armii austriackiej musiał przerwać studia, choć ostatecznie ukończył je w 1906 r.
Początki działalności politycznej Dąbskiego
Od 1905 r. zaangażował się w działalność w PSL. W 1908 r. na kongresie PSL nie godząc się z ówczesną linią polityczną Jana Stapińskiego, razem z Bolesławem Wysłouchem przeszedł do opozycji. Współorganizował PSL-Zjednoczenie Niezawisłych Ludowców, powstałe w 1912 r.
Działał również w ruchu niepodległościowym – związał się z organizacją Zarzewie.
W 1911 i 1913 r. kandydował – choć bez powodzenia – w wyborach do austriackiej Rady Państwa i galicyjskiego Sejmu Krajowego.
W 1914 r. wszedł w charakterze reprezentanta Polskiego Stronnictwa Ludowego do Centralnego Komitetu Narodowego, a po jego scaleniu z Komisją Tymczasową Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych do powołanego Naczelnego Komitetu Narodowego.
W 1914 r. wstąpił też do Legionów. Służył w 4 Pułku Piechoty, tzw. czwartakach. Był także komisarzem werbunkowym legionów na okręg lubelski.
Dąbski jako sygnatariusz Traktatu ryskiego
Po odzyskaniu niepodległości z ramienia ruchu ludowego znalazł się w Radzie Obrony Państwa. Zasiadł również w Sejmie Ustawodawczym. Pracował w sejmowej komisji spraw zagranicznych. W latach 1920–1921 pełnił funkcję wiceministra spraw zagranicznych. Stanął na czele polskiej delegacji, która udała się do Rygi, aby negocjować warunki pokoju z Rosją. To m.in. podpis Dąbskiego znalazł się pod ustaleniami traktatu. Za zawarcie pokoju otrzymał Krzyż Wielki Orderu Polonia Restituta, a rząd włoski odznaczył go komandorią „Corona d’Italia”.
Po opuszczeniu MSZ nie powrócił do pracy dyplomatycznej, chociaż pracował w komisji spraw zagranicznych Sejmu.
W szeregach PSL „Piast”, którego był wiceprezesem, działał aż do porozumienia między „Piastem” a Narodową Demokracją. W czerwcu 1923 r. doprowadził do rozłamu i wystąpił z tego stronnictwa. Założył nowe ugrupowanie, PSL „Jedność Ludowa”, choć wkrótce połączył je z PSL-„Wyzwolenie” w klub poselski Związku Polskich Stronnictw Ludowych „Wyzwolenie” i „Jedność Ludową”. Do marca 1925 r. pełnił w nim funkcję prezesa zarządu głównego.
Prof. Cisek: zamach majowy był potrzebny
W styczniu 1926 r. został wykluczony z tego stronnictwa i oddany pod sąd partyjny. Doprowadził do połączenia się ze Związkiem Chłopskim, utworzył Stronnictwo Chłopskie i stanął na czele jego klubu parlamentarnego.
Początkowo poparł przewrót majowy, jednak w 1927 r. przeszedł do opozycji. Został jednym z czołowych organizatorów i przywódców Centrolewu, a także Komisji Porozumiewawczej dla Obrony Republiki i Demokracji.
W latach 1922–1927 i 1928–1930 zasiadał w Sejmie, a od marca 1928 do grudnia 1930 r. był wicemarszałkiem. W sierpniu 1930 r.został brutalnie pobity na ulicy przez „nieznanych sprawców”.
Jan Dąbski jako dziennikarz
Oprócz polityki w działalności Dąbskiego ważne miejsce zajmuje dziennikarstwo. W latach 1908–1909 był m.in. redaktorem „Przewodnika Kółek Rolniczych”, pisał również do „Kuriera Porannego”. W latach 1908–1910 był korespondentem dziennika „Berliner Zeitung”, a także publikował w wiedeńskim dzienniku „Neue Freie Presse”. W czasie wojny wydawał w Lublinie tygodnik ludowy, a w 1922 r., już w Warszawie, miesięcznik „Polityka”.
Od 1924 r. Dąbski był pierwszym prezesem Związku Dziennikarzy RP. Był też prezesem Syndykatu Dziennikarzy w Warszawie.
W 1931 r., w 10. rocznicę podpisania traktatu pokojowego między Polską a Rosją sowiecką, ukazała się książka Dąbskiego „Pokój ryski”.
Zmarł 5 czerwca 1931 r. w Warszawie. Został pochowany na Starych Powązkach. (PAP)
