Wizerunek carycy Katarzyny II na okładce słynnego magazynu dla mężczyzn czy etykiecie znanego rosyjskiego wina musującego-to niektóre z prac studentów Akademii Sztuki w Szczecinie poświęcone urodzonej w tym mieście władczyni, która brała udział w rozbiorach Polski.
Życie carycy Katarzyny II od przyjazdu na dwór w Petersburgu po koronację na Imperatorową Wszechrusi – to temat sobotniej prapremiery Teatru Żeromskiego w Kielcach. Według reżysera chodzi o "przedstawienie jej życia nie przez pryzmat wielkiej polityki i zdarzeń, ale jej ciała”. Autorka scenariusza „Carycy Katarzyny” Jolanta Janiczak zapowiada, że sztuka ma na celu przedstawienie carycy jako osoby zniewolonej, sprowadzonej do roli sługi.
Zbrojny zryw w obronie niepodległości, wiary katolickiej i wolności szlacheckich skierowany przeciwko ustawom sejmowym podjętym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego znany jako konfederacja barska został zawiązany 29 lutego 1768 r. w Barze na Podolu.
5 sierpnia 1772 r. Rosja, Prusy i Austria podpisały w Petersburgu traktaty rozbiorowe dotyczące podziału ziem Rzeczypospolitej, jako powód swoich działań podały "całkowity rozkład panstwa" i "duch fakcyjny utrzymujący w Polsce anarchię".
Polska, ze względu na swą słabość ujawnioną już podczas wielkiej wojny północnej, była w XVIII w. stałym obiektem westchnień rozbiorowych Prus. Nic by z tego jednak nie wyszło bez zgody Rosji, która wielokrotnie dawała Berlinowi do zrozumienia, iż Rzeczpospolitą uważa za teren własnych wyłącznych wpływów i nie zamierza dzielić się nim z Prusami - mówi w rozmowie na temat I rozbioru Polski prof. Zofia Zielińska z Uniwersytetu Warszawskiego.
9 lipca 1762 r. w wyniku przewrotu Katarzyna II obaliła swego męża cara Piotra III i przejęła pełnię władzy w kraju. Koronowana po dwóch miesiącach, nazywana w Rosji „Katarzyną Wielką” caryca żywo interesowała się Polską, której rozbiory zainicjowała w 1772 r.