Z epoki saskiej pochodzi większość polskich dworów i pałaców; odbudowa Pałacu Saskiego i Pałacu Brühla będzie kolejnym przypomnieniem dziedzictwa tego okresu – ocenił wiceminister kultury Jarosław Sellin podczas otwarcia wystawy „Splendor władzy. Wettynowie na tronie Rzeczypospolitej”.
Gniezno przygotowuje się do świętowania jubileuszu tysiąclecia koronacji Bolesława Chrobrego (967–1025) na pierwszego króla Polski. Przyjmuje się, że został on koronowany 18 kwietnia 1025 roku w gnieźnieńskiej katedrze – obchody rocznicy tego zdarzenia odbędą się za cztery lata.
Wystawę „Skarby epoki Piastów” oraz konferencję naukową „Władztwo Władysława Łokietka. 700-lecie koronacji królewskiej” zaplanowano w Zamkach Królewskich na Wawelu i w Warszawie z okazji 700. rocznicy koronacji Władysława Łokietka na króla Polski, która przypada 20 stycznia.
11 maja 1573 r. szlachta zebrana we wsi Kamień pod Warszawą dokonała wyboru pierwszego w polskiej historii króla elekcyjnego Henryka de Valois. Panowanie francuskiego następcy tronu było krótkie, lecz bardzo silnie odcisnęło się na dziejach Rzeczypospolitej.
Podczas tegorocznych uroczystości odpustowych ku czci św. Wojciecha w Gnieźnie uczczona zostanie 990. rocznica koronacji Bolesława Chrobrego na pierwszego króla Polski. Prymas Polski poświęci też epitafium dedykowane kard. Józefowi Glempowi.
250 lat temu - 25 listopada 1764 r. - w kolegiacie św. Jana w Warszawie Stanisław Poniatowski został koronowany jako król polski i wielki książę litewski. Stanisław II August, ostatni władca Polski, przez jednych był obarczany odpowiedzialnością za rozbiory i utratę suwerenności, przez innych - uznawany za bezskutecznie walczącego o reformy i ofiarę sytuacji politycznej.
7 września 1764 r. szlachta zgromadzona na elekcji wybrała na króla Polski Stanisława Augusta Poniatowskiego, ostatniego władcę Rzeczypospolitej przez jednych obarczanego odpowiedzialnością za rozbiory i utratę suwerenności, przez innych uznawanego za bezskutecznie walczącego o reformy i ofiarę sytuacji politycznej.
Ostatni król Polski, przez jednych obarczany odpowiedzialnością za rozbiory i utratę przez kraj suwerenności, przez innych uznawany za bezskutecznie walczącego o reformy i ofiarę sytuacji politycznej, Stanisław August Poniatowski zmarł 12 lutego 1798 r. w Petersburgu.