Bitwa o Olszynkę Grochowską, stoczona 25 lutego 1831 r., była jednym z największych starć Powstania Listopadowego. Oddziały powstańcze pod wodzą gen. Józefa Chłopickiego przez cały dzień odpierały natarcie armii feldmarszałka Iwana Dybicza. W walkach zginęło ponad 7 tys. żołnierzy polskich i ponad 9 tys. Rosjan. Znaczenie bitwy polegało na tym, że zmusiła ona Rosjan do cofnięcia swych wojsk i opóźniła ich szturm na Warszawę.
Bitwa o Olszynkę Grochowską, stoczona 25 lutego 1831 r., była jednym z największych starć Powstania Listopadowego. Oddziały powstańcze pod wodzą gen. Józefa Chłopickiego przez cały dzień odpierały natarcie armii feldmarszałka Iwana Dybicza. W walkach zginęło 6-7 tys. żołnierzy polskich i 9 tys. Rosjan. Pod Olszynką Grochowską załamała się ofensywa rosyjska i rozwiały nadzieje cara na szybkie zdławienie Powstania. 9-dniowa kampania od Stoczka po Grochów przyniosła armii rosyjskiej duże straty i zmusiła ją do wycofania się.
„Na początku Powstania Listopadowego stare oddziały liniowe były wyposażone regulaminowo. W toku prowadzenia działań to wyposażenie i umundurowanie zmieniało się” – mówi PAP Dariusz Szpakowski z 2. Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego. Do podstawowych części uzbrojenia piechurów należały: karabin skałkowy, bagnet oraz – używany w różnych celach – tasak. Na wyposażeniu piechura znajdowały się ładownice przytroczone do pasa wojskowego, mundur, furażerka, buty i płaszcz zimowy. Część ekwipunku noszono w plecaku.(PAP)
Bitwa o Olszynkę Grochowską, stoczona 25 lutego 1831 r., była jednym z największych starć Powstania Listopadowego. Oddziały powstańcze pod wodzą gen. Józefa Chłopickiego przez cały dzień odpierały natarcie armii feldmarszałka Iwana Dybicza. W walkach zginęło ponad 7 tys. żołnierzy polskich i ponad 9 tys. Rosjan. Znaczenie bitwy polegało na tym, że zmusiła ona Rosjan do cofnięcia swych wojsk i opóźniła ich szturm na Warszawę.