Budowa zapory wodnej w Rożnowie na Dunajcu. 08.1939. Źródło: NAC
Fabryka Gum Jezdnych "Stomil" w Dębicy – filia poznańskich zakładów „Stomil” produkujących ogumienie (opony i dętki) na rzecz wojska. Projekt budowy fabryki został opracowany przez firmę General Tire z USA oraz polskich inżynierów: Henryka Sagana, Wiktora Piotrowskiego i Kazimierza Obrębskiego. Prace budowlane rozpoczęły się w lutym 1938 r, a zakończono je w pierwszym kwartale 1939 r. Oficjalne otwarcie fabryki odbyło się 4 kwietnia 1939 r. Koszt budowy wyniósł 300 tys. złotych. Po wybuchu II wojny światowej fabryka zaprzestała produkcji. W 1940 r. przejął ją niemiecki koncern Continental Gummiwerke AG Hannower, po czym zmieniono jej nazwę na „Posener Gummiwerke". W okresie PRL-u nastąpił rozwój fabryki. Po 1989 r. przekształcono ją w spółkę skarbu państwa. Obecnie funkcjonuje jako Firma Oponiarska Dębica S.A.
Elektrownie wodna i zapora w Rożnowie – inwestycje realizowane od 1935 r. Decyzja o ich przeprowadzeniu podjęło Biuro Dróg Wodnych Ministerstwa Komunikacji po powodzi mającej miejsce rok wcześniej, Inicjatorem budowy oraz autorem projektu zapory na Dunajcu był prof. Karol Pomianowski. Jej wymiary wynosiły: 550 m długości, wysokość 32,5 m, szerokość 9 m. W 1941 r. ukończone budowę zapory, natomiast do 1943 r. trwał proces piętrzenia wody. W miejscu zapory uruchomiono czterotubinową elektrownię wodną, która obecnie – obok elektrowni w miejscowościach: Czchów, Dąbie, Przewóz, Kuźnice i Olcza – wchodzi w skład Zespołu Elektrowni Wodnych Różnów.
PZL Rzeszów Wytwórnia Silników nr 2 – oddział Polskich Zakładów Lotniczych w Warszawie. Pracami budowlanymi kierował prof. Władysław Danilecki z Politechniki Lwowskiej. Budowę zakładów ukończono na przełomie 1938 i 1939 r. W fabrykach PZL w Rzeszowie wytwarzano silniki tłokowe na licencji film zagranicznych, m.in. z Czech (silnik „Walter”) i Anglii (silnik „Pegasus XX”). Zastosowywano je w produkcji lekkich samolotów szkolno-treningowych, np. RWD-8 i RDW-13. Obecnie funkcjonuje jako Wytwórnia Sprzętu Komunikacyjnego „PZL Rzeszów” SA.
PZL Mielec Wytwórnia Płatowców nr 2 – budowana w latach 1937-1939. Jej oficjalne otwarcie nastąpiło 13 czerwca 1939 r. z udziałem prezydenta RP Ignacego Mościckiego. W Mielcu produkowano m.in. bombowce PZL 37 „Łoś”. Do 8 września 1939 r., czyli momentu zajęcia zakładów przez Niemców wyprodukowano ogółem 7 sztuk samolotu. Do 1944 r. pod nazwą Fleugzeugwerk Mielec produkowała na potrzeby niemieckie. Następnie weszła w posiadanie sowieckie jako Zakład nr 007 w Mielcu. Po wojnie funkcjonowała jako PZL Zakład Nr 1 w Mielcu. Obecnie Polskie Zakłady Lotnicze sp. z o.o. w Mielcu.
Huta Stalowa Wola – budowana w ramach tzw. Zakładów Południowych w latach 1938-1939 na terenie wsi Pławo. W Hucie Stalowa Wola produkowano stal szlachetną oraz wytwarzano sprzęt ciężki na potrzeby przemysłu zbrojeniowego oraz rolnictwa. Do wybuchu II wojny światowej na terenie HSW powstała elektrownia i osiedle pracownicze. We wrześniu 1939 r. teren HSW został zajęty przez Niemców, a w 1944 r. przez Armię Czerwoną. Od lat 80. XX. Wieku HSW pozostaje jednym z największych w Polsce producentów sprzętu wojskowego.
Zakłady Chemiczne w Nowej Sarzynie – powstały nad rzeką Trzebośnica w powiecie łańcuckim. Do wybuchu wojny zbudowano sieć dróg, bocznice kolejową, obiekty produkcyjne i pomocnicze oraz bloki mieszkalne. Powstała elektrociepłownia, ujęcia wody pitnej i przemysłowej, zbudowano sieć wodociągową oraz kanalizację ścieków przemysłowych i sanitarnych. Produkcja związków chemicznych – nitrozwiązków rozpoczęła się w 1954 r. Zakłady funkcjonują obecnie pod nazwą Zakłady Chemiczne „Organika-Sarzyna” SA.
Państwowa Fabryka Broni w Radomiu – powstała w 1922 r. na mocy decyzji Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1927 r., działając w ramach koncernu Państwowe Wytwórnie Uzbrojenia, rozpoczęła produkcję broni na potrzeby Wojska Polskiego (m.in. we współpracy z Państwową Wytwórnią Karabinów w Warszawie), m.in.: karabinów i karabinków (kb wz.98a, kbk wz.29, kbks wz.29 i kbks. Wz.31), pistoletów Vis i rewolwerów Nagant. W czasie okupacji niemieckiej fabryka została podporządkowana austriackiej firmie Steyr i kontynuowała produkcję broni, m.in. na potrzeby konspiracji. W okresie PRL-u fabryka funkcjonowała pod nazwą Zakłady Metalowe im. gen. "Waltera"; od 1990 r. jako Zakłady Mechaniczne „Łucznik”.
Zakłady Zbrojeniowe w Starachowicach – ośrodek przemysłu zbrojeniowego w ramach którego funkcjonowały m.in. huta i kopalnie rud żelaza. W zakładach wytwarzano uzbrojenie dla Wojska Polskiego, m.in. działa polowe, przeciwlotnicze i armaty przeciwpancerne „Bofors” wz.36. W 1939 r. zakłady zostały zajęte przez Niemców. Po wojnie ważny ośrodek przemysłu motoryzacyjnego. Od 1949 r. w skład zakładów wchodziły m.in. Fabryka Samochodów Ciężarowych „Star” i Starachowicke Zakłady Przemysłu Drzewnego.
Fabryka Celulozy w Niedomicach – zakłady produkcyjne blisko Tarnowa stanowiące oddział Fabryki Prochu w Pionkach. Budowane od 1934 r. pod kierownictwem inżyniera Wiktora Czerwińskiego. W latach 1937-1939 fabryka przeżywała okres rozwoju; przed wybuchem II wojny światowej produkcja celulozy wynosiła 48 ton na dobę. W fabryce wyrabiano m.in. półfabrykant do produkcji bawełny strzelniczej. We wrześniu 1939 r. fabrykę przejęli Niemcy i, po przemianowaniu jej nazwy na „Zellulosewerk”, wznowili produkcję. W 1940 r. w składzie niemieckiej firmy „Werke des Generalgouverments”. W 1945 r. fabryka została wysadzona przez wycofujące się wojska niemieckie. Po wojnie odbudowywana, od 1951 r. jako Niedomickie Zakłady Celulozy.
