Senat podjął w czwartek uchwałę w sprawie upamiętnienia abp. Ignacego Tokarczuka. Był jednym z najważniejszych obrońców polskości, gdy pod naporem totalitarnych trendów XX w. w śmiertelnym zagrożeniu znalazła się dusza narodu - zaznaczyli w uchwale senatorowie. Za przyjęciem uchwały głosowało 72 senatorów, 3 było przeciw.
"W środę 2 stycznia 2013 r. w przemyskiej Katedrze pożegnaliśmy Jego Ekscelencję Arcybiskupa Ignacego Tokarczuka. Był jednym z najważniejszych obrońców polskości, gdy pod naporem totalitarnych trendów XX wieku w śmiertelnym zagrożeniu znalazła się dusza narodu. Senat Rzeczypospolitej oddaje cześć Jego pamięci. Wspomnienie o Arcybiskupie Ignacym niech nam uzmysławia, iż nasz kraj, gdy wszystkie inne siły życiowe upadły, w najtrudniejszych próbach mógł liczyć na Kościół i duchownych" - głosi uchwała.
Jak zaznaczono w uchwale, Tokarczuk "przejdzie do historii jako symbol oporu wobec totalitaryzmu komunistycznego i pionier tworzenia społeczeństwa obywatelskiego w oparciu o ideę solidarności, zanim złączyła ona Polaków w 1980 r.".
Abp Tokarczuk urodził się w 1918 r. w Łubiankach Wyższych k. Zbaraża. Studiował we Lwowie. Tam przyjął święcenia kapłańskie w 1942 r. W 1944 r. UPA wydała na niego wyrok śmierci. Dzięki ostrzeżeniu udało mu się zbiec do Lwowa. Po wojnie znalazł się w Katowicach.
Tokarczuk - zapisano w uchwale - "nie zmienił swej linii duszpasterskiej, mimo licznych represji i prowokacji wymierzonych w jego osobę". "Jego odwaga, zaufanie duchowieństwu i wiernym, stworzenie atmosfery wspólnej odpowiedzialności za realizowane zadania duszpasterskie, zorganizowanie systemu pomocy finansowej, gdy nakładano na duchowieństwo i wiernych dotkliwe kary pieniężne, okazały się skutecznym narzędziem obrony wobec ateizmu i niszczenia Kościoła rzymskokatolickiego" - zaznaczono.
Podkreślono, że "dla wielu osób – także z kręgów laickiej opozycji i środowisk niepodległościowych - był niekwestionowanym autorytetem, a swoją niezłomną postawą dawał innym przykład".
Abp Tokarczuk urodził się w 1918 r. w Łubiankach Wyższych k. Zbaraża. Studiował we Lwowie. Tam przyjął święcenia kapłańskie w 1942 r. W 1944 r. UPA wydała na niego wyrok śmierci. Dzięki ostrzeżeniu udało mu się zbiec do Lwowa. Po wojnie znalazł się w Katowicach.
W 1965 r. otrzymał nominację na ordynariusza diecezji przemyskiej. Święceń biskupich udzielił mu 6 lutego 1966 r. w przemyskiej katedrze prymas Polski kardynał Stefan Wyszyński.
W latach swej posługi biskupiej uważany był przez władze PRL za jednego z głównych wrogów ustroju. Zasłynął przede wszystkim z odważnych wystąpień, z przeciwstawiania się zakłamaniu i stanowczego piętnowania systemu oraz programu ateizacji społeczeństwa.
Mimo braku zgody władz stworzył w swojej diecezji przeszło 220 nowych parafii, wybudował ponad 430 kościołów i kaplic. Znany był m.in. ze wspierania rozmaitych inicjatyw społecznych, w tym NSZZ "Solidarność". Stawał w obronie prześladowanych z powodów ideologicznych i politycznych.
Ze względu na swe bezkompromisowe działania był bezwzględnie inwigilowany i szykanowany przez władze i służbę bezpieczeństwa.
Papież Jan Paweł II w czasie wizyty w diecezji przemyskiej 2 czerwca 1991 r. wyniósł go do godności arcybiskupiej, a 25 marca 1992 r. ustanowił go pierwszym metropolitą nowo powstałej metropolii przemyskiej. W 1993 r. przeszedł na emeryturę. Zmarł 29 grudnia 2012 r. w Przemyślu.
3 maja 2006 r. został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego - najwyższym odznaczeniem państwowym RP. (PAP)
wni/ eaw/ jra/
