Antoś Petrykiewicz. Fot. CAW
16 stycznia 1919 roku zmarł z ran odniesionych w walce trzynastoletni Antoś Petrykiewicz, jeden z najmłodszych obrońców Lwowa. Był jednym z 1421 obrońców Lwowa, którzy nie ukończyli 18 lat. Spośród nich w listopadzie 1918 roku poległo 114.
„Biogram Antosia jest tak krótki jak jego życie” - pisze Stanisław Sławomir Nicieja w „Lwowskich Orlętach”, przypominając, że spośród poległych 13-letni Antoś Petrykiewicz i 14-letni Jurek Bitschan zajęli w legendzie lwowskich Orląt pozycje centralne.
„Biogram Antosia jest tak krótki jak jego życie” - pisze Stanisław Sławomir Nicieja w „Lwowskich Orlętach”, przypominając, że spośród poległych 13-letni Antoś Petrykiewicz i 14-letni Jurek Bitschan zajęli w legendzie lwowskich Orląt pozycje centralne.
Petrykiewicz urodził się w 1905 roku. Mieszkał na lwowskim przedmieściu Zniesienie. Był uczniem drugiej klasy V gimnazjum we Lwowie. Brał udział w walkach od początku listopada 1918 roku. Był w oddziale Góry Stracenia, dowodzonym przez Romana Abrahama, późniejszego generała WP.
Obronę Lwowa kojarzy się zazwyczaj z listopadowymi walkami, w rezultacie których żołnierze ukraińscy wycofali się z miasta. Jednak obrona okrążonego Lwowa trwała aż do kwietnia 1919 roku.
Antoś Petrykiewicz został ciężko ranny 23 grudnia 1918 roku w walkach o Persenkówkę i w ocenie historyków: „bił się nie gorzej od starych, doświadczonych żołnierzy” (Księga poległych „W obronie Lwowa i Kresów Wschodnich”).
Jak pisze Stanisław Nicieja, z placu boju usiłowała go wynieść sanitariuszka Stanisława Klimkowska-Bieńkowska. Została wówczas trzykrotnie ranna.
Antoś Petrykiewicz zmarł w szpitalu polowym w gmachu Politechniki Lwowskiej 16 stycznia 1919 roku. Pochowany został na Cmentarzu Obrońców Lwowa.
Roman Abraham pisał o nim w tomie relacji „Obrona Lwowa”: „Za osobistą odwagę odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Był to najmłodszy z całej armii kawaler tego najwyższego odznaczenia wojennego”. (PAP)
tst/ ls/
