Wystawa ponad 30 nowych obrazów Tadeusza Dominika, zorganizowana z okazji na 60 - lecia pracy twórczej artysty, będzie czynna w Galerii Grafiki i Plakatu od 3 września.
Wystawa w warszawskiej Galerii Grafiki i Plakatu na ul. Hożej obejmuje ponad 30 obrazów olejnych, namalowanych przez Tadeusza Dominika w ciągu ostatniego roku z myślą o wrześniowej prezentacji. Z wystawą wiążą się dwa jubileusze: 60 – lecie pracy twórczej Dominika oraz 35 – lecie Galerii Grafiki i Plakatu, z którą artysta współpracuje od początku jej istnienia.
Tadeusz Dominik uprawia grafikę, malarstwo, akwarelę i grafikę komputerową, zajmuje się także tkaniną artystyczną. Urodził w 1928 roku w Szymanowie. W latach 1946-1951 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Dyplom uzyskał w 1953 roku w pracowni prof. Jana Cybisa. Pracował już wtedy jako asystent prof. Wacława Waśkowskiego na wydziale Grafiki. Na Akademii przeszedł wszystkie stopnie kariery: od asystenta do profesora zwyczajnego, który to tytuł uzyskał w 1988 roku. Dwukrotnie, w latach 1971 – 1974 oraz 1987 – 1989, był dziekanem Wydziału Malarstwa warszawskiej ASP.
Jego prace były prezentowane zarówno w Polsce, jak i za granicą, m.in. w Centralnym Biurze Wystaw Artystycznych "Zachęta" w Warszawie w 1957 i 1969 roku, w Galerie Lambert w Paryżu 1959 roku, w Galerie fuer Moderne KunstVarrelbisch w Hamburg w 1988 roku, w Gallerie Lanterna w Sztokholmie w 1990 roku.
Obrazy Dominika znajdują się m.in. w kolekcjach Muzeów Narodowych w Warszawie, Krakowie, Poznaniu, Wrocławiu oraz w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Museum Albertina w Wiedniu, Stedelijk Museum w Amsterdamie, Museo de Ballas Artes w Caracas.
Artysta był stypendystą Rządu Francuskiego (1958-1959) i Ford Foundation (1961-1962). Był laureatem wielu prestiżowych nagród m.in. pierwszym laureatem nagrody im. Jana Cybisa w 1973 roku, II Nagrody na Ogólnopolskiej Wystawie Młodej Plastyki (1955, Warszawa, Arsenał), I Nagrody na Festival International d'Art Contemporain (1964, Monte Carlo). 7 czerwca 2008 otrzymał Doroczną Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za osiągnięcia w dziedzinie sztuk plastycznych.
W czasie studiów na artystę oddziaływały idee polskiego koloryzmu. Przedstawicielem tego kierunku w polskim malarstwie, wykształconym w drugiej dekadzie dwudziestolecia międzywojennego, był m.in. prof. Cybis. Koloryści najchętniej malowali naturę, krajobrazy, pejzaże oraz portrety, a o nastroju obrazu decydował kolor. Dominik w swojej twórczości te idee kontynuował. Niezmienną inspiracją była dla niego natura, a najczęściej pojawiające się w jego twórczości motywy to pola, drzewa, kwiaty, rzeki, chmury, deszcz, słońce.
Dominik debiutował w 1951 roku na VII Wystawie Plastyki w Radomiu. Na początku lat 50. tworzył drzeworyty, charakteryzujące się precyzyjną kreską i wyważonymi kontrastami czerni i bieli. Najbardziej znany cykl drzeworytów pt. „Macierzyństwo” zaprezentował na XXVIII Biennale Sztuki w Wenecji w 1956 roku. W 1957 roku w "Zachęcie" odbyła się jego pierwsza wystawa indywidualna.
"Powierzchnia płócien Dominika z lat 50. i 60. jest rozedrgana, wirująca, wybijają się z niej pojedyncze, rozświetlone plamy. Tło bywa czarne, białe lub w kolorze naturalnego płótna. Styl jego malarstwa, ekspresyjny i spontaniczny, zmienił się w latach 70. Formy stały się wyraźniej zdefiniowane, większe, zaczęły przypominać kolorowe baloniki lub duże grochy, paleta barwna uległa stopniowemu rozjaśnieniu, kolory nabrały intensywności (Owoce II, 1972). Faktura obrazów Dominika stawała się coraz lżejsza." - napisała na portalu culture.pl Ewa Gorządek, kurator z Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski. (PAP)
ast/ abe/
