W 1957 r. został członkiem tzw. drużyn walterowskich ZHP, które prowadził Jacek Kuroń.

Mając 16 lat był jednym z założycieli Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności, zajmującego się dyskusjami politycznymi. Brał także udział w spotkaniach Klubu Krzywego Koła.

Michnik i komandosi

W 1964 r. rozpoczął studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. Aktywny w studenckim klubie dyskusyjnym stał się przywódcą grupy studentów opozycjonistów na Uniwersytecie Warszawskim  - nazywanych przez władze  „komandosami”.

W 1965 r. został aresztowany na dwa miesiące i zawieszony w prawach studenta za kolportaż  „Listu otwartego do członków PZPR”, napisanego przez Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego. Rok później został ponownie zawieszony za zorganizowanie na Wydziale Historycznym spotkania z Leszkiem Kołakowskim i Krzysztofem Pomianem w 10 rocznicę Października ’56.

4 marca 1968 r. decyzją ministra oświaty i szkolnictwa wyższego wraz z Henrykiem Szlajferem został bezprawnie skreślony z listy studentów UW za organizację demonstracji przeciwko zdjęciu „Dziadów" w reżyserii Kazimierza Dejmka ze sceny Teatru Narodowego oraz przekazywanie informacji zagranicznym dziennikarzom.

Michnik w Marcu ’68

8 marca 1968 r. na dziedzińcu UW został zwołany wiec protestacyjny w obronie Adama Michnika i Henryka Szlajfera. Zebrało się na nim kilka tysięcy studentów, którzy zostali brutalnie zaatakowani przez milicję oraz „aktyw robotniczy”.

Był to początek tzw. wydarzeń marcowych, czyli kryzysu politycznego związanego z falą studenckich protestów oraz walką polityczną wewnątrz PZPR,  rozgrywaną w atmosferze antysemickiej i antyinteligenckiej propagandy.

W tym czasie Adam Michnik był już aresztowany.

W 1969 r. skazany został za „działalność antypaństwową” na trzy lata więzienia.

Po ogłoszeniu amnestii w 1970 r. wyszedł na wolność podejmując pracę jako robotnik w Zakładach im. Róży Luksemburg, następnie był osobistym sekretarzem Antoniego Słonimskiego.

Studia ostatecznie ukończył eksternistycznie w 1975 r. na Wydziale Historii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

W latach 1975 – 1976 był jednym z organizatorów protestów przeciwko projektowanym zmianom w Konstytucji PRL, sygnatariuszem tzw. listu 59.

W następnym roku wyjechał w podróż po Europie Zachodniej w trakcie której nawiązał kontakt m.in. w Paryżu z Jerzym Giedroyciem oraz w Monachium z Janem Nowakiem-Jeziorańskim.

Michnik w KOR

W maju 1977 r. powrócił do kraju angażując się w działalność Komitetu Obrony Robotników, a następnie Komitetu Samoobrony Społecznej KOR.

W drugiej połowie lat `70 był współzałożycielem Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA oraz członkiem redakcji „Zapisu” i „Krytyki”. Współpracował również z „Biuletynem Informacyjnym".

W latach 1978-1981 był członkiem Towarzystwa Kursów Naukowych, w ramach których wykładał historię Polski Ludowej.

W tym okresie wielokrotnie był zatrzymywany przez SB na 48 godzin i kilkakrotnie pobity.

Nawiązał kontakty z opozycją węgierską i czechosłowacką. W sierpniu 1978 r. uczestniczył w spotkaniu KSS „KOR” z Kartą 77, które odbyło się na granicy polsko-czechosłowackiej.

W październiku 1979 r. wziął udział w głodówce w kościele św. Krzyża w Warszawie w obronie uwięzionych w Czechosłowacji opozycjonistów.

W czasie strajków na Wybrzeżu w sierpniu 1980 r. został aresztowany. 1 września na skutek żądań Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego wyszedł na wolność razem z kilkunastoma innymi działaczami opozycji.

Michnik jako doradca Solidarności

Pod koniec 1980 r. został doradcą NSZZ „Solidarność" Regionu Mazowsze oraz Komisji Robotniczej Hutników NSZZ „Solidarność" w Hucie im. Lenina.

13 grudnia 1981 r. został internowany. W tekstach przemycanych z więzienia sprzeciwiał się tworzeniu scentralizowanej organizacji podziemnej i działaniom zbrojnym. Był zwolennikiem strategii „długiego marszu” - budowy powszechnego ruchu społecznego oporu, opartego m.in. na samopomocy społecznej, niezależnej prasie i wydawnictwach oraz działalności związkowej.

We wrześniu 1982 r. oskarżono go o próbę obalenia ustroju i podjęto decyzję o zamianie internowania na areszt. W konsekwencji przeniesiono go do więzienia mokotowskiego.

List Michnika do Kiszczaka

W grudniu 1983 r. napisał z więzienia głośny list do gen. Czesława Kiszczaka, w którym w ostrych słowach odrzucił ofertę uwolnienia w zamian za wyjazd z kraju.

W lipcu 1984 r. stanął przed Sądem Warszawskiego Okręgu Wojskowego.  Na ławie oskarżonych obok niego zasiedli Jacek Kuroń, Zbigniew Romaszewski i Henryk Wujec. Toczący się proces został przerwany ogłoszeniem przez władze amnestii z okazji 40-lecia PRL.

Po wyjściu z więzienia zaangażował się w działalność podziemia, zostając m.in. doradcą Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ "Solidarność".

W lutym 1985 r. ponownie aresztowany. W procesie rozpoczętym w maju  tego roku zasiadł na ławie oskarżonych wspólnie z Władysławem Frasyniukiem i Bogdanem Lisem. Skazany został na 3 lata więzienia za „działania w celu wywołania niepokoju publicznego”. Na mocy amnestii w 1986 r. wyszedł na wolność.

Michnik w Komitecie Obywatelskim

Stał się jednym z  najbliższych doradców Lecha Wałęsy.

W grudniu 1988 r. został członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym NSZZ „Solidarność".

Generałowie W. Jaruzelski i Cz. Kiszczak niemal do końca sprzeciwiali się jego udziałowi w obradach Okrągłego Stołu. Ostatecznie jednak wobec zdecydowanej postawy Lecha Wałęsy w tej kwestii Adam Michnik znalazł się w solidarnościowej delegacji, która 6 lutego 1989 r. zasiadła do rozmów z władzami komunistycznymi.

W czasie obrad Okrągłego Stołu zasiadał w zespole ds. reform politycznych. Brał także udział w poufnych spotkaniach w Magdalence.

Michnik przy okrągłym stole

Po podpisaniu porozumień zamykających obrady Okrągłego Stołu został wyznaczony przez Lecha Wałęsę do zorganizowania legalnego dziennika, mającego być głosem Komitetu Obywatelskiego przed zbliżającymi się wyborami.

8 maja 1989 r. ukazał się  pierwszy numer „Gazety Wyborczej", której redaktorem naczelnym był Adam Michnik.

W wyborach do Sejmu kontraktowego 4 czerwca 1989 r.,  będąc kandydatem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność”, zdobył mandat poselski.

W Sejmie został członkiem Obywatelskiego Klubu Parlamentarnego. Pracował w komisji konstytucyjnej, środków masowego przekazu i zagranicznej.

Michnik redaktorem „Wyborczej”

W OKP odgrywał bardzo istotną rolę. Na początku lipca 1989 r. w „Gazecie Wyborczej” ukazał się jego artykuł „Wasz prezydent, nasz premier”, w którym proponował powołanie rządu z solidarnościowym premierem.

W 1990 r. był członkiem założycielem Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna.

Po zakończonej kadencji Sejmu, odszedł z czynnej polityki i zajął się pracą dziennikarską. Doprowadził do rozwoju „Gazety Wyborczej", która szybko stała się jedną z najbardziej poczytnych i wpływowych gazet codziennych w Polsce.

W 2002 r. upublicznił w „Gazecie Wyborczej” tzw. aferę Rywina. W związku z tą sprawą stanął jako świadek przed Sejmową Komisją Śledczą.

Adam Michnik jest autorem wielu artykułów i książek, m.in.: „Kościół, lewica, dialog" (1977), „Szanse polskiej demokracji" (1984), „Z dziejów honoru w Polsce" (1985), „Takie czasy... Rzecz o kompromisie" (1985), „Polskie pytania" (1987), „Między Panem a Plebanem" (1995), „Diabeł naszego czasu" (1995), „Wyznania nawróconego dysydenta" (2003), „Wściekłość i wstyd" (2005), „W poszukiwaniu utraconego sensu” (2007).

Nagrania:

Fakty, wydarzenia, opinie - rozmowa telefoniczna Macieja Morawskiego z Adamem Michnikiem na temat sytuacji w Polsce.
Data audycji: 1989.01.19.
źródło: Archiwum Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa