Działacz opozycji w czasach PRL-u, w sierpniu 1980 r. współautor słynnych 21 postulatów podczas strajku w Stoczni im. Lenina w Gdańsku.
Urodził się 14 kwietnia 1935 r. w Pińczowie. Jego ojciec służył w Flotylli Pińskiej i po wybuchu II wojny światowej dostał się do niemieckiej niewoli. Czteroletni Andrzej Gwiazda razem z matką i babcią został wywieziony do Kazachstanu, dzieląc los wielu innych Polaków na terenach zagarniętych przez ZSRR w wyniku układu Ribbentrop - Mołotow.
Po powrocie do Polski zamieszkał w Gdańsku, skończył studia na tamtejszej politechnice i do 1973 r. był asystentem na tej uczelni.
Potem zatrudnił się w Zakładach Okrętowych Urządzeń Elektrycznych i Automatyki „Elmor”.
Od 1976 r. zaangażował się w działalność opozycji. Wspólnie z żoną Joanną Dudą-Gwiazdową przesłał do Sejmu list popierający żądania Komitetu Obrony Robotników, które dotyczyły m.in. wypuszczenia na wolność uczestników czerwcowych protestów.
Od kwietnia 1977 r. kolportował niezależne pismo „Robotnik” i współpracował z Biurem Interwencyjnym KOR.
29 kwietnia 1978 r. wspólnie z Antonim Sokołowskim i Krzysztofem Wyszkowskim ogłosił deklarację Komitetu Założycielskiego Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża w 1978 r.
Był współwydawcą „Robotnika Wybrzeża”. Wielokrotnie zatrzymywała go na 48 godzin Służba Bezpieczeństwa.
16 sierpnia 1980 r. był jednym z inicjatorów powstania Komitetu Strajkowego w „Elmorze”.
Następnie został członkiem władz Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (MKS) w Stoczni im. Lenina w Gdańsku. Brał udział w negocjacjach prowadzonych przez MKS z delegacją rządową. Był współautorem 21 postulatów sierpniowych.
Od września 1980 r. do lipca 1981 był wiceprzewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego, a następnie członkiem Zarządu Regionu.
Od lutego do września 1981 r. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Krajowej Komisji Porozumiewawczej NSZZ Solidarność”.
Był krytycznie nastawiony do Lecha Wałęsy. W liście otwartym protestował przeciwko działaniom, które jego zdaniem naruszały demokratyczne zasady kierowania „Solidarnością”.
W 1981 r. był konkurentem Wałęsy w wyborach na stanowisko szefa związku. Przegrał, ale wszedł w skład kierownictwa.
W czasie I Krajowego Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku (wrzesień-październik 1981 r.) był jednym z inicjatorów „Posłania do ludzi pracy Europy Wschodniej”.
22 listopada 1981 r. ustąpił z władz związku, protestując w ten sposób przeciwko odwołaniu związanych z nim działaczy.
W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 r. został internowany. Przetrzymywano go w Strzebielinku, a następnie w Białołęce.
W grudniu 1982 r. władze komunistyczne podjęły wobec niego decyzję o zamianie internowania na areszt i przeniesieniu go do Warszawy na ul. Rakowiecką. Sformułowane przeciwko niemu zarzuty dotyczyły działań mających na celu obalenie przemocą ustroju.
A. Gwiazda o Porozumieniach Sierpniowych: o niepodległość walczy się zbrojnie, na polu walki, a nie przy stole
Z więzienia zwolniony został na mocy amnestii ogłoszonej w lipcu 1984 r.
16 grudnia 1984 r. zatrzymano go ponownie w czasie pochodu pod pomnik Poległych Stoczniowców w Gdańsku. Kolegium ds. wykroczeń skazało go na 3 miesiące więzienia.
W lutym 1985 r. dodatkowo skazany został przez kolegium w Jastrzębiu na 2 miesiące więzienia za „wznoszenie okrzyków i demonstrowanie znaczka >>Solidarność<<”.
Więzienie opuścił w maju 1985 r.
W latach 1987-89 był członkiem tzw. Grupy Roboczej, która żądała zwołania wybranej w 1981 r. Komisji Krajowej NSZZ "Solidarność" i przekazania jej władzy nad związkiem.
Należał do przeciwników Okrągłego Stołu.
W 1989 r. był współzałożycielem Wolnych Związków Zawodowych, działających do 1993 r.
W 2005 r. współorganizował niezależne obchody 25 rocznicy Pierwszej Solidarności.
W grudniu 2005 r. odmówił udziału w uroczystości przekazania Medalu Wolności Trumana-Reagana, przyznanego NSZZ "Solidarność" przez amerykańską Fundację Ofiar Komunizmu (FOK), jako pierwszemu wolnemu związkowi zawodowemu w bloku komunistycznym. Argumentował wtedy, że przyjmując nagrodę, dołączyłby do tych, którzy twierdzą, że "pierwsza >>Solidarność<< była tylko piękną utopią, którą należało zniszczyć, że nie stanowiła realnej alternatywy dla systemu komunistycznego".
W 2006 r. został odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Orderem Orła Białego. (PAP)
