Urodził się 9 września 1946 r. w Wierobiejkach koło Grodna na sowieckiej Białorusi.
Pod koniec lat pięćdziesiątych w ramach tzw. drugiej repatriacji jego rodzina przeniosła się do nowej Polski i osiedliła we Wrocławiu. Studiował na Wydziale Fizyki i Astronomii Uniwersytetu Wrocławskiego. W marcu 1968 r. zaangażował się w działalność komitetu strajkowego.
Po ukończeniu studiów pracował w Instytucie Astronomii UWr, następnie jako informatyk w zakładach lotniczych „Hydral”. Od 1979 r. pracował w Zakładzie Techniki Biurowej „Biurotechnika” we Wrocławiu. W tym czasie zaangażował się w działalność opozycyjną. W jego mieszkaniu drukowano „Biuletyn Dolnośląski”. Działał również jako kolporter „bibuły”.
Szumiejko w Solidarności
We wrześniu 1980 r. współtworzył struktury NSZZ „Solidarność” w „Biurotechnice”. Został wybrany na przewodniczącego Komisji Zakładowej i delegata na Walne Zebranie Delegatów Regionu Dolny Śląsk. Zasiadał w Zarządzie i Prezydium Regionu Dolnośląskiego. Na I Krajowym Zjeździe Delegatów NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, podczas prezentacji kandydatów do Komisji Krajowej, przypomniał swoje dzieciństwo w „sowieckim kołchozie” i podkreślił, że „Solidarność” za mało miejsca w swoim programie poświęca sprawom społecznym. W trakcie innych dyskusji władz związku krytykował dominację partii komunistycznej nad wszystkimi dziedzinami życia w PRL.
Szumiejko w stanie wojennym
13 grudnia 1981 r. uniknął aresztowania. Dostał się na teren Stoczni Gdańskiej i współorganizował Krajowy Komitet Strajkowy NSZZ „Solidarność”, który wezwał do strajku generalnego. 16 grudnia strajk w stoczni został spacyfikowany. Aresztowania udało się uniknąć tylko dwóm członkom komitetu, m.in. Szumiejce. 19 grudnia Eugeniusz Szumiejko zaapelował w imieniu pozostałych członków KKS o organizowanie protestów przeciwko stanowi wojennemu. Stał się jednym z najbardziej poszukiwanych działaczy podziemia.
Szumiejko i Ogólnopolski Komitet Oporu
W styczniu 1982 r. rozpoczął tworzenie Ogólnopolskiego Komitetu Oporu, który nie uzyskał akceptacji najważniejszych liderów podziemia. Wydawał czasopismo „Solidarność Północna”. W kwietniu 1982 r. wsławił się brawurową ucieczką przed milicją, która odkryła mieszkanie, w którym się ukrywał. Z balkonu mieszkania na siódmym piętrze uciekł na dach i zjechał po piorunochronie.
Wszedł w skład Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarności”. Organizował jej struktury terenowe, m.in. sieć łączników merytorycznych, międzyregionalną pocztę i spotkania liderów. 6 grudnia 1984 r. ujawnił się z powodów rodzinnych.
Szumiejko w RKS Dolny Śląsk
Wkrótce powrócił do pracy w „Biurotechnice” i kontynuował działalność opozycyjną w RKS Dolny Śląsk. W 1988 r. popierał ujawnianie struktur „Solidarności” w zakładach pracy. Krytykował rozmowy okrągłego stołu, ale w przeciwieństwie do wielu innych radykalnych działaczy pozostał w szeregach NSZZ „Solidarność”. W latach 1990–1994 r. członkiem Zarządu Regionu Dolny Śląsk. Pracował w instytucjach samorządowych, m.in. zajmujących się odbudową po powodzi tysiąclecia w 1997 r. W maju 2012 r. brał udział w proteście głodowym przeciwko ograniczaniu nauczania historii i języka polskiego w szkołach. Od 2017 r. był członkiem Rady Nadzorczej Giełdy Papierów Wartościowych w Warszawie.
W 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył Eugeniusza Szumiejkę Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł 5 lipca 2020 r. Uroczystości pogrzebowe odbyły się na cmentarzu Kiełczowskim we Wrocławiu.
szuk /
