Urodził się 7 grudnia 1893 r. w Warszawie. Był synem Józefa Raichmana i Anny z domu Winiarskiej. Początkowo uczył się w VI Gimnazjum Filologicznym w Warszawie. Następnie, od 1911 r., kształcił się w I Szkole Realnej w Krakowie, gdzie zdał maturę. Studiował też prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1923 r. ukończył Wyższą Szkołę Wojenną w Warszawie.
W 1911 r., będąc jeszcze w Warszawie, zaangażował się w działalność w Polskiej Partii Socjalistycznej. Został na krótko aresztowany, a następnie przeniósł się do Krakowa, gdzie od 1913 r. należał do Związku Strzeleckiego.
Po wybuchu I wojny światowej służył w 5. pułku piechoty Legionów, a po kryzysie przysięgowym w 1917 r. – w Polskiej Organizacji Wojskowej. Jako kapitan wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w sztabie 1. Dywizji Piechoty Legionów.
Działalność Floyar-Rajchmana w II RP
Od 1923 r. był oficerem w 61. pułku piechoty. Od lipca 1924 do lutego 1925 r., będąc w stanie nieczynnym, pracował „na odcinku cywilnym związanym z sejmową komisją wojskową”, a następnie w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu IX w Brześciu, w Szefostwie Administracji Armii oraz w Oddziale IV Sztabu Generalnego. W 1926 r. służył w sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu I w Warszawie, następnie jako oficer sztabu Głównego Inspektoratu Sił Zbrojnych.
W 1928 r. został także oddelegowany do współpracy z MSW przy reorganizacji administracji państwowej i unifikacji prac samorządowych. W latach 1928–1931 pełnił ponadto funkcję attaché wojskowego RP w Tokio. Po powrocie do Polski został przeniesiony w stan nieczynny, a w grudniu 1939 r. – w stan spoczynku.
Był także zaangażowany w działalność polityczną. W latach 1933–1935 pełnił funkcję wiceministra, a następnie ministra przemysłu i handlu. Był także aktywny na polu działalności parlamentarnej – w latach 1935–1938 był posłem na Sejm RP. W lipcu 1938 r. został także wybrany do specjalnej komisji ds. cen artykułów rolniczych.
Został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1923), Krzyżem Niepodległości (1931), Krzyżem Wielkim Orderu Polonia Restituta (1935), czterokrotnie Krzyżem Walecznych, a także Srebrnym Krzyżem Zasługi (1929). Otrzymał też wiele wysokich odznaczeń zagranicznych, m.in. austriacki Medal Waleczności (srebrny i brązowy).
Floyar-Rajchman i ewakuacja złota
1 września 1939 r. zasoby polskiego złota obejmowały 95 t kruszcu i warte były 463,6 mln zł. Około 20 ton (100 mln zł) zdeponowano za granicą: we Francji, w Wielkiej Brytanii, USA i Szwajcarii. W Warszawie znajdowało się 38 ton (193 mln zł). Pozostałe 37 ton (170 mln zł) przewieziono w czerwcu i lipcu 1939 r. do oddziałów Banku Polskiego w Brześciu, Lublinie, Siedlcach i Zamościu.
Tuż po wybuchu wojny, aby ratować kruszec przed posuwającymi się w głąb Polski wojskami niemieckimi, władze podjęły decyzję o przetransportowaniu całości złota na wschód. Premier Felicjan Sławoj-Składkowski powierzył pieczę nad konwojem Floyar-Rajchmanowi oraz płk. Ignacemu Matuszewskiemu (byłemu ministrowi skarbu) i płk. Adamowi Kocowi (twórcy Obozu Zjednoczenia Narodowego i byłemu prezesowi Banku Polskiego). 4 i 5 września, w dwóch turach, autobusami Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych, złoto przewieziono z Warszawy do Lublina.
Tam Matuszewski i Rajchman zdecydowali, że najbezpieczniejszym rozwiązaniem będzie ewakuacja złota do Rumunii. Złoto przewieziono do Śniatynia i rozpoczęto rozmowy z Rumunią na temat tranzytu do Francji przez jej terytorium. Rumunia ogłosiła neutralność w konflikcie polsko-niemieckim. Niemcy zaczęli więc wywierać na Bukareszt naciski, żądając zajęcia polskiego złota.
Rumuni zwodzili Niemców twierdząc, że nie mają żadnej wiedzy o polskim złocie znajdującym się w ich kraju i pozwolili na jego tranzyt do Konstancy. Postawili jednak warunek błyskawicznego przeprowadzenia takiej operacji.
W Konstancy okazało się, że możliwa jest ewakuacja na pokładzie brytyjskiego zbiornikowca przewożącego ropę naftową z Rumunii na Daleki Wschód. Powstało pytanie, dokąd skierować statek. Istniało ryzyko nalotu niemieckiego. Zdecydowano więc popłynąć do Stambułu, a stamtąd tranzytem kolejowym wraz z turecką obstawą złoto skierowano do Libanu, będącego francuskim terytorium mandatowym.
Złoto wraz z polskimi urzędnikami znalazło się w Bejrucie i na pokładach francuskich okrętów wojennych trafiło do Tulonu, a stamtąd do skarbca Banku Francji w Nevers, gdzie znajdowało się pod nadzorem pracowników Banku Polskiego, a tym samym Rządu RP urzędującego w Angers.
Wojenne losy Floyar-Rajchmana
We Francji Floyar-Rajchman został przeniesiony do rezerwy. W marcu 1940 udał się do Wielkiej Brytanii, skąd w czerwcu 1941 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Rok później przygotowywał Zjazd Związku Obrony Narodowej im. Józefa Piłsudskiego. W 1943 był współzałożycielem Instytutu Józefa Piłsudskiego, od 1944 r. wchodził w skład Rady Instytutu, w latach 1947–1951 był jego wiceprezesem.
Zmarł 23 marca 1951 r. w Nowym Jorku. Został pochowany na nowojorskim cmentarzu Calvary.
Ekshumacja Floyar-Rajchmana
W listopadzie 2016 r. szczątki mjr. Henryka Floyar-Rajchmana i płk. Ignacego Matuszewskiego zostały ekshumowane. Do ich sprowadzenia do Polski doszło pod koniec listopada, a zorganizowanie uroczystości pogrzebowej było realizacją decyzji ówczesnego szefa MON Antoniego Macierewicza z 1 sierpnia 2016 r. Decyzja ta była zgodna z wolą oficerów, którzy chcieli, by ich szczątki powróciły do Polski. Szczątki Floyar-Rajchmana i Matuszewskiego zostały pochowane 10 grudnia w kwaterze żołnierzy 1920 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. (PAP)
