Zbigniew Bujak urodził się 29 listopada 1954 r. w Łopusznie w województwie kieleckim.
Ukończył szkołę zawodową, a następnie wieczorowe Technikum Elektryczne w Żyrardowie.
Od 1973 r. był pracownikiem Zakładów Mechanicznych „Ursus”.
Nie brał udziału w strajku w czerwcu 1976 r., ponieważ odbywał w tym czasie służbę wojskową w 6 Dywizji Powietrzno-Desantowej.
Bujak w KOR
W 1978 r. nawiązał kontakt z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR, zajmując się m.in. kolportażem podziemnej prasy i wydawnictw.
W lipcu 1980 r. był współorganizatorem strajku w jednym z wydziałów „Ursusa". W sierpniu tego roku należał do założycieli Robotniczego Komitetu Solidarności ze Strajkującymi Robotnikami Wybrzeża.
Bujak w Solidarności
Od września 1980 r. pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Regionu Mazowsze NSZZ „Solidarność”.
W lutym 1981 r. wszedł w skład Prezydium Krajowej Komisji Porozumiewawczej.
W momencie ogłoszenia stanu wojennego uniknął aresztowania. Później ukrywał się, aktywnie działając w podziemiu.
W latach 1982-1986 był przewodniczącym Regionalnego Komitetu Wykonawczego Regionu Mazowsze, należał również do założycieli Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność”.
Aresztowano go dopiero w maju 1986 r. Po 4 miesiącach został zwolniony na mocy amnestii.
W latach 1986-1987 zasiadał w jawnej, choć działającej nielegalnie, Tymczasowej Radzie „Solidarności”.
Od 1987 r. należał do Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”.
Od grudnia 1988 r. do czerwca 1990 r. był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie.
Brał udział w poufnych rozmowach w Magdalence przygotowujących Okrągły Stół. Podczas jego obrad pracował w zespole do spraw reform politycznych oraz w zespole do spraw gospodarki i polityki społecznej.
W wyborach czerwcowych w 1989 r. nie kandydował.
Działaność Bujaka po 1989 r.
W lipcu 1990 r. współorganizował Ruch Obywatelski - Akcja Demokratyczna (ROAD).
Jednak w kwietniu 1991 r., wobec planowanego połączenia ROAD z Unią Demokratyczną, założył własne ugrupowanie o charakterze socjaldemokratycznym - Ruch Demokratyczno-Społeczny (RDS) i stanął na jego czele.
W wyborach parlamentarnych w 1991 r. jako jedyny z tego ugrupowania dostał się do Sejmu.
Po połączeniu w 1992 r. RDS z Solidarnością Pracy i utworzeniu Unii Pracy stał się jednym z jej przywódców.
W 1993 r. startując w wyborach z listy UP po raz drugi uzyskał mandat poselski. W Sejmie przewodniczył Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych. W tym czasie ukończył politologię na Uniwersytecie Warszawskim.
W latach 1993-1998 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Unii Pracy.
W wyborach parlamentarnych w 1997 r. UP nie przekroczyła jednak progu wyborczego.
W 1998 r. odszedł z UP i przystąpił do Unii Wolności.
W latach 1999-2001 pełnił funkcję prezesa Głównego Urzędu Ceł.
W 2002 r. był kandydatem Unii Samorządowej na prezydenta Warszawy. Zdobył ok. 3 proc. poparcia.
Dwa lata później bez powodzenia kandydował z listy UW do Parlamentu Europejskiego.
Opublikował m.in. książkę „Przepraszam za >>Solidarność<<” (1991) – zapis rozmowy przeprowadzonej z nim przez J. Rolickiego. (PAP)
mjs
