Po II wojnie światowej alianci nałożyli na Niemcy obowiązek reparacji w naturze zamiast odszkodowań pieniężnych, ponieważ te nałożone po I wojnie światowej ostatecznie zaszkodziły przyszłemu pokojowi w Europie. Na Zachodzie z czasem odbieranie reparacji w naturze zostało zaniechane na rzecz planu Marshalla.
Z punktu widzenia Waszyngtonu najlepszym scenariuszem byłoby przyjęcie planu Marshalla przez kraje satelickie ZSRR. W ten sposób Ameryka mogłaby wyciągnąć te kraje spod zależności od Kremla – mówi PAP prof. Wojciech Morawski, historyk gospodarki ze Szkoły Głównej Handlowej.
„Z końcem zimnej wojny plan Marshalla zyskał status symbolu. (…) Nawet dla tych, którzy niewiele na jego temat wiedzieli, stał się synonimem szlachetnej i mądrej zagranicznej interwencji” – wskazuje Benn Steil.
5 czerwca 1947 r. sekretarz stanu USA George Marshall przedstawił plan ekonomicznej pomocy dla zniszczonej II wojną światową Europy, którego politycznym celem było przeciwstawienie się komunizmowi. W sumie na pomoc Stany Zjednoczone przeznaczyły 13,5 miliarda dolarów.
3 kwietnia 1948 r. Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił ustawę, w której zawarto podstawowe zasady programu ekonomicznej pomocy dla Europy - "European Recovery Program", zwanego od nazwiska swego twórcy Planem Marshalla.
Po drugiej wojnie światowej Europa zachodnia uniknęła wielu błędów, jakie popełniono po pierwszej wojnie, co pozwoliło jej dość szybko odbudować gospodarkę - mówi PAP historyk i ekonomista prof. Wojciech Morawski z SGH. Fundamentem odbudowy europejskiego dobrobytu był m.in. plan Marshalla.
3 kwietnia 1948 r. Kongres Stanów Zjednoczonych zatwierdził finansowanie przez USA Europejskiego Planu Odbudowy, którego inicjatorem był sekretarz stanu George Marshall. Politycznym celem ekonomicznej pomocy dla zniszczonej wojną Europy było przeciwstawienie się komunizmowi.