Według rodzinnej legendy Witold Lutosławski siedział pod fortepianem, słuchając, jak ojciec gra sonaty Beethovena i utwory Chopina. Dla wielu był ideałem człowieka i artysty, a jego muzyka pozostaje wzorcem „współczesnej klasyczności”. Jego dzieła z lat 1957–1994 przynoszą odpowiedzi na najważniejsze problemy, z którymi mierzyła się współczesna sztuka kompozytorska – związane z harmoniką, melodyką i formą muzyczną.
Zobacz w NINATECE: Trzej kompozytorzy