Anna Augustynowicz laureatką nagrody im. Zygmunta Huebnera

Pierwszą laureatką Nagrody "Człowieka Teatru" została reżyserka Anna Augustynowicz, pracująca w Teatrze Współczesnym w Szczecinie.

"Nagroda ma być przyznawana +człowiekowi teatru+; to bardzo szeroka kategoria. Myśląc o dokonaniach i drodze twórczej Anny Augustynowicz skupiałem się na jej, ponad 20-letniej, pracy jako dyrektor Teatru Współczesnego w Szczecinie. Mam poczucie, że patron nagrody byłby zadowolony z laureatki. Anna Augustynowicz ma świadomość - podobnie jak miał ją Zygmunt Huebner - że teatr to nie suma przedstawień i spotkań z publicznością. To jeden głos, wielowymiarowy, skierowany do widowni - nie schlebiający jej, ale nie ignorujący" - powiedział w laudacji podczas poniedziałkowej ceremonii wręczenia nagrody Jacek Sieradzki, członek kapituły nagrody i krytyk teatralny. "Nie dąży do celu po trupach, co jest +notą huebnerowską+" - dodał.

"Słowem, które pojawia się najczęściej w odniesieniu do jej pracy jest +minimalizm+. Często ryzykowny: pusta scena, dziesięć krzeseł, na nich siedzący aktorzy, mający do dyspozycji jedynie swój głos i ciało. Teatr Augustynowicz jest teatrem redukcyjnym: redukuje niepotrzebne słowa, gesty, przedmioty. Zostaje tylko sens" - ocenił Sieradzki.

"Mam poczucie, że patron nagrody byłby zadowolony z laureatki. Anna Augustynowicz ma świadomość - podobnie jak miał ją Zygmunt Huebner - że teatr to nie suma przedstawień i spotkań z publicznością. To jeden głos, wielowymiarowy, skierowany do widowni - nie schlebiający jej, ale nie ignorujący" - powiedział podczas ceremonii wręczenia nagrody Jacek Sieradzki, członek kapituły nagrody i krytyk teatralny. "Nie dąży do celu po trupach, co jest +notą huebnerowską+" - dodał.

Augustynowicz, absolwentka teatrologii na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Wydziału Reżyserii w krakowskiej PWST, należy do pokolenia młodych twórców, którzy kształcili się pod okiem Krystiana Lupy. Jej pierwszym samodzielnym przedstawieniem, zrealizowanym jeszcze w czasie studiów było "Życie wewnętrzne" Marka Koterskiego w Teatrze Bogusławskiego w Kaliszu (1989). W 1992 roku Augustynowicz została dyrektorem artystycznym Teatru Współczesnego w Szczecinie. Jeszcze w tym samym roku zorganizowała przy Współczesnym małą scenę - "Malarnię", doskonałą dla inscenizacji współczesnych dramatów kameralnych.

W szczecińskim teatrze odbyły się też prapremiery polskie dramatów Stiga Larssona (Naczelny, Siostry i bracia), Clare McIntyre'a (Bez czułości), Wernera Schwaba (Moja wątroba jest bez sensu). Artystyczne upodobania Augustynowicz - zdaniem krytyków - najpełniej przejawiły się w inscenizacji tekstu Grzegorza Nawrockiego "Młoda śmierć", opowiadającej brutalnym, naturalistycznym wręcz językiem o morderstwach dokonanych przez młodych ludzi. Augustynowicz połączyła w przedstawieniu środki czysto teatralne, projekcje wideo, atakowała widzów muzyką.

"Ta nagroda jest dla mnie zobowiązaniem, które wykracza poza czas i przestrzeń. Tak jak trwa teatr - nie kończy się na jednej scenie, w jednym życiu. Z wielką energią przyjmuję tę dobrą energię, żeby +podać ją dalej+" - powiedziała Augustynowicz, odbierając nagrodę: rzeźbę-maskę, przedstawiającą oblicze Huebnera, wykonaną przez Jana Wojciechowskiego. Dodatkową, finansową nagrodę ufundował minister kultury i dziedzictwa narodowego Bogdan Zdrojewski, który objął Nagrodę swoim patronatem.

Nagroda "Człowieka Teatru" im. Zygmunta Huebnera ma na celu promowanie osób, podejmujących dzieło Huebnera, które ten realizował jako aktor, reżyser i wieloletni dyrektor artystyczny stołecznego Teatru Powszechnego, dziś noszącego jego imię.

Nagroda ma także zwrócić uwagę dyrektorów, urzędników, samorządowców i menedżerów kultury na trudy organizowania działań teatralnych w duchu myśli obywatelskiej, przywrócenie sensu działalności twórczej pojmowanej jako misja społeczna i promowanie wartości, jakim wierny był patron nagrody - wszechstronności artystycznej, postawy zaangażowania obywatelskiego i poszerzania wiedzy na temat teatru. Została ustanowiona przez Fundację Teatru Myśli Obywatelskiej im. Zygmunta Huebnera, w 25. rocznicę śmierci artysty. W tym roku została wręczona po raz pierwszy.

Zygmunt Huebner (ur. 1930 - zm. 1989 r. w Warszawie) był jednym z najpopularniejszych polskich aktorów, reżyserów, pedagogów i publicystów teatralnych. W latach 1952-53 pracował w warszawskim Teatrze Ludowym, później w Teatrze Narodowym. Następnie wyjechał do Gdańska, gdzie grał i reżyserował w Teatrze Wybrzeże, współpracując m.in. z Andrzejem Wajdą oraz Zbigniewem Cybulskim i Bogumiłem Kobielą. Wystawił tam jedne ze swoich najważniejszych inscenizacji, m.in. "Makbeta" Szekspira oraz "Nosorożca" Ionesco.

Po powrocie do Warszawy w 1962 r. działał w Teatrze Ateneum, Teatrze Polskim i Teatrze Syrena. W 1963 r. objął posadę dyrektora artystycznego Teatru Starego w Krakowie, gdzie stanął przed zadaniem uczynienia zeń jednej z najważniejszych scen dramatycznych w kraju. Huebner zaprosił do współpracy wybitnych twórców, sam wyreżyserował spektakle na podstawie utworów Moliera, Szekspira, Jeana Giraudoux i Edwarda Albee'ego. Wyjechał z Krakowa w 1969 r., protestując przeciwko ingerencji cenzorskiej w treść i formę spektakli. W 1970 r. wyreżyserował w Teatrze Wybrzeże "Ulissesa", na podstawie słynnej książki Jamesa Joyce'a.

W 1977 r. objął posadę dyrektora naczelnego i artystycznego warszawskiego Teatru Powszechnego, z którym pozostał związany do końca życia. Na jego deskach wystawił m.in. "Lot nad kukułczym gniazdem" na podstawie prozy Kena Keseya, "Zemstę" Aleksandra Fredry, "Iwonę, księżniczkę Burgunda" Witolda Gombrowicza czy "W oczach zachodu" Josepha Conrada. Za jego dyrekcji do zespołu Teatru Powszechnego dołączyli m.in. Krystyna Janda, Anna Seniuk, Franciszek Pieczka, Wojciech Pszoniak, Marek Walczewski, Janusz Gajos i Zbigniew Zapasiewicz.

Jest także autorem licznych publikacji na temat teatru i jego historii, m.in. "Bogusławski, człowiek teatru" (1958), "Sztuka reżyserii" (1982) i "Teatr i polityka" (1991). Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969). (PAP)

pj/abe/