Urodził się 1 grudnia 1926 r. w Kowalewku, w średnio zamożnej rodzinie chłopskiej.
W czasie okupacji pracował jako tokarz w Poznańskich Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego.
Rakowski – LWP, PZPR, „Polityka"
Po wojnie ochotniczo wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego.
Ukończył szkołę oficerów polityczno-wychowaczych w Łodzi i w charakterze oficera politycznego służył do 1949 r. w wojsku i w Powszechnej Organizacji „Służba Polsce" .
W latach 1949-1952 oraz 1955-1957 pracował w Komitecie Centralnym PZPR.
Od 1952 r. do 1956 r. studiował w Instytucie Nauk Społecznych przy KC PZPR. W 1957 r. zakończył je doktoratem – „SPD w okresie powojennym.
Od 1951 r. działał w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich, będąc m.in. prezesem zarządu głównego w okresie 1958-1961.
„Bój to jest nasz ostatni”: zmierzch i upadek PZPR
W 1952 r. związał się z tygodnikiem „Polityka". Od 1957 r. do 1958 r. pełnił w nim funkcję zastępcy redaktora naczelnego, a w latach 1958-1982 redaktora naczelnego.
Od 1964 r. był zastępcą członka, a od 1975 r. do 1990 r. członkiem KC PZPR.
W latach 1972-1989 zasiadał w Sejmie.
Rakowski i stan wojenny
W lutym 1981 r. gen. Wojciech Jaruzelski powołał go na stanowisko wicepremiera w tworzonym przez siebie rządzie. Mieczysław F. Rakowski stał się jednym z jego najbliższych współpracowników. Odpowiadał m.in. za negocjacje z „Solidarnością". Kierował także Komitetem Społeczno-Politycznym Rady Ministrów.
Uczestniczył również w przygotowaniach do wprowadzenia stanu wojennego i czynnie współtworzył politykę PZPR w pierwszej połowie lat 80.
Do historii przeszło jego burzliwe spotkanie z robotnikami Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1983 r., m.in. z udziałem Lecha Wałęsy, podczas którego wicepremier uzasadniał politykę stanu wojennego.
W 1985 r. został wybrany wicemarszałkiem Sejmu.
W 1987 r. wszedł w skład Biura Politycznego KC PZPR. Rok później został sekretarzem KC.
Premier Rakowski
27 września 1988 r. został mianowany premierem. Zadaniem jego gabinetu było przeprowadzenie zasadniczej reformy gospodarczej.
Jedną z pierwszych decyzji M. F. Rakowskiego jako premiera było postawienie w stan likwidacji Stoczni Gdańskiej. Była to decyzja precedensowa - żadna z wielu deficytowych fabryk nie została bowiem przedtem zlikwidowana przez władze PRL. Decyzja o likwidacji zakładu nastąpiła krótko po zakończeniu strajku w stoczni, który spełnił ważną rolę w wymuszeniu na władzach zgody na negocjacje z „Solidarnością".
Kilka dni przed podjęciem tej kontrowersyjnej decyzji premier M. F. Rakowski odnosząc się do kwestii rozmów z opozycją stwierdził na konferencji prasowej: „Polaków mniej interesuje >>okrągły stół<<, a bardziej suto zastawiony”.
M. F. Rakowski był premierem do sierpnia 1989 r. W tym czasie doszło do obrad Okrągłego Stołu oraz wyborów 4 czerwca, w których PZPR poniosła klęskę.
Od lipca 1989 r. do stycznia 1990 r. pełnił funkcję I sekretarza KC PZPR.
Po samorozwiązaniu się PZPR wstąpił do Socjaldemokracji RP.
Od 1990 r. był redaktorem naczelnym miesięcznika „Dziś. Przegląd Społeczny”.
Zmarł 8 listopada 2008 r.
Był autorem m.in. „Jak to się stało” (1991) oraz „Dzienników politycznych” obejmujących lata 1958-1990. (PAP)
