2 listopada 1925 r. pod kolumnadą Pałacu Saskiego w Warszawie spoczęły szczątki nieznanego obrońcy Lwowa z lat 1918-1919. Miejsce jego pochówku jest symbolem poświęcenia dla kraju, hołdem dla setek tysięcy anonimowych polskich żołnierzy, którzy stracili życie w walkach o ojczyznę.
Uroczystą zmianą wart i odsłonięciem tablicy poświęconej Jadwidze Zarugiewiczowej, która wskazała trumnę ze szczątkami żołnierza, złożonymi w Grobie Nieznanego Żołnierza, uczczono w środę 86. rocznicę powstania najważniejszego w Polsce żołnierskiego sanktuarium.
Idea oddania hołdu bezimiennym żołnierzom, którzy zginęli za ojczyznę, powstała we Francji po I wojnie światowej. W Polsce pierwsze inicjatywy budowy Grobu Nieznanego Żołnierza miały miejsce w 1921 r. W Warszawie utworzono wówczas Komitet Uczczenia Poległych 1914-1921. Koncepcją tą zajęło się również stowarzyszenie Polski Żałobny Krzyż. Kiedy na budowę pominika udało się zebrać ponad 115 tys. polskich marek inicjatywą zainteresowały się władze.