100 lat temu, 17 marca 1921 r., uchwalono pierwszą od 130 lat konstytucję w pełni niepodległej Polski. Redakcja „Mówią wieki” przypomina nie tylko zapisy dokumentu, ale również krytykę ustawy zasadniczej oraz jej „długi zmierzch”. Na łamach miesięcznika także przypomnienie o drugiej rocznicy przypadającej w marcu – dniu zawarcia pokoju z bolszewicką Rosją.
100 lat temu, 10 lutego 1919 r., w Warszawie rozpoczęło się inauguracyjne posiedzenie Sejmu Ustawodawczego. W wygłoszonym orędziu Naczelnik Państwa Józef Piłsudski stwierdził: „Dzisiaj mamy wielkie święto narodu, święto radości po długiej ciężkiej nocy cierpień. W tej godzinie wielkiego serc polskich bicia czuję się szczęśliwym, że przypadł mi zaszczyt otwierać Sejm polski, który znowu będzie domu swego ojczystego jedynym panem i gospodarzem”.
17 marca 1921 r. Sejm Ustawodawczy, spełniając swoje najważniejsze zadanie, uchwalił Konstytucję RP. Dokonał tego w ciągu zaledwie dwóch lat w warunkach ciągle toczących się walk o granice państwa i przy ogromnych problemach wewnętrznych.
Nowa konstytucja mogłaby zostać uchwalona na stulecie Konstytucji marcowej - powiedział w sobotę zastępca szefa Kancelarii Prezydenta RP (KPRP) Paweł Mucha. Pierwsza Konstytucja II RP została uchwalona 17 marca 1921 r.
Konstytucja z 17 marca 1921 r. była nie tylko fundamentem, na którym wzniesiono II Rzeczpospolitą. Ona także ukształtowała demokratyczną Polskę po przemianach w 1989 r. – uważa prof. Tomasz Nałęcz, doradca prezydenta ds. historii.