Cmentarz Bernardyński na Zarzeczu (lit. Bernardinų kapinės) Pierwszy Cmentarz Bernardyński znajdował się przy świątyni OO Bernardynów, między kościołami świętych Franciszka i Bernarda, św. Anny oraz św. Michała. W związku z wytyczaniem ulicy Świętej Anny, na podstawie decyzji magistratu wileńskiego z 25 lutego 1810 r., na wniosek Katolickiej Kongregacji Niemieckiej św. Marcina przy kościele św. Anny, cmentarz przeniesiono na Zarzecze i ulokowano w malowniczym miejscu, na stromej skarpie nad rzeką Wilejką.
Przewodnicząca Społecznego Komitetu Opieki nad Starą Rossą Alicja Klimaszewska odebrała w piątek najwyższe odznaczenie litewskiego Sejmu. Odznaczenie przyznane zostało za 26 lat pracy społecznej na rzecz odnowy najstarszej nekropolii wileńskiej.
Na starym XIX-wiecznym wileńskim cmentarzu Piotra i Pawła rozpoczęto restaurację kaplicy książąt Ogińskich. Projekt odbudowy bardzo zniszczonej kaplicy przygotowano w ramach obchodzonego na Litwie Roku Michała Kleofasa Ogińskiego.
Biogramy 152 osób pochowanych w ciągu dwustu lat istnienia Cmentarza Bernardyńskiego w Wilnie zawiera wydana właśnie monografia tej nekropoli. Książkę pt. „Cmentarz Bernardyński w Wilnie 1810-2010" opublikowało litewskie wydawnictwo Versus Aureus w językach polskim i litewskim. Założony w 1810 r. na Zarzeczu, wpisany do rejestru dóbr kultury, Cmentarz Bernardyński jest w zasadzie cmentarzem zamkniętym: dopuszczone są tylko pochówki w grobach rodzinnych. Od kilku lat na cmentarzu, w kolumbarium są chowani ludzie zasłużeni dla Wilna.