Fragment obrazu Jana Brueghela starszego i Petera Paula Rubensa, „Ogród Eden z upadkiem człowieka”. / ok. 1614, Mauritshuis, Haga /Źródło: en.wikipedia
Francuski boa sprzed 50 mln lat, którego szczątki znaleziono niedaleko Paryża opisali paleontolodzy z Polski i Szwajcarii. Jak wskazali, dotąd był on znany tylko z Ameryki Północnej, a więc jest to też dowód na migracje tych gadów do Europy.
Chodzi o gatunek wymarłego francuskiego boa – Cheilophis periplanetes (co po grecku oznacza "wędrowiec") – podał PAP paleontolog dr hab. Georgios Georgalis z Instytutu Systematyki i Ewolucji Zwierząt PAN w Krakowie.
Wąż żył około 50 mln lat temu w okolicach współczesnego Paryża we Francji. - Cheilophis był krewnym współczesnych boa, a jego wygląd byłby stosunkowo podobny. Jego wymiary nie są jeszcze nam znane, ale wiemy, że był to mały wąż, prawdopodobnie długi na około 1 metr, a może nawet i mniej – wyjaśnił badacz.
Jak dodał, okaz ze stanowiska Cuis był bardzo podobny do znanych już gatunków, odkrywanych na terenie USA. - Istniały jednak istotne różnice w cechach kręgów oraz forma francuska miała znacznie mniejszy rozmiar, co skłoniło mnie do zakwalifikowania materiału jako nowego gatunku – powiedział.
"Wędrowiec" – kontynuował paleontolog – należy do rodzaju węży Cheilophis, który do tej pory znany był wyłącznie z Ameryki Północnej. - Wychodzi więc na to, że ten wąż migrował z Ameryki Północnej do Europy podczas tzw. paleoceńsko-eoceńskim maksimum termicznego (ok. 56 mln lat temu). Wtedy to w Europie panowały najwyższe i najcieplejsze temperatury od czasów dinozaurów – opowiadał Georgios Georgalis.
Badacze sugerują, że węże migrowały przez Grenlandię, gdzie dzięki umiarkowanemu klimatowi i obniżeniu poziomu mórz powstały korytarze lądowe, umożliwiające dotarcie do ciepłych, tropikalnych środowisk Europy.
- Dotąd znaliśmy ten wzorzec migracji u innych grup zwierząt, np. żółwi czy jaszczurek, ale nie u tego węża – wskazał.
Publikacja na ten temat ukazała się właśnie w "Comptes Rendus Palevol". Drugim autorem – obok Georgiosa Georgalisa – jest dr Bastien Mennecart z Muzeum Historii Naturalnej w Bazylei (Szwajcaria). Badania są prowadzone w ramach grantu finansowanego z Narodowego Centrum Nauki.(PAP)
akp/ agt/
