28 kwietnia 1924 r. Bank Polski rozpoczął emisję nowej waluty – złotego polskiego, który zrównano z frankiem szwajcarskim. Podjęta 90 lat temu przebudowa systemu walutowego była częścią reform premiera Władysława Grabskiego, ratujących Polskę przed katastrofą gospodarczą i polityczną.
Na przyszły rok planowany jest remont Sali Sejmu Śląskiego w zabytkowym gmachu Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach. Ma on przywrócić historyczny, przedwojenny wygląd tego miejsca, przy zapewnieniu współczesnej funkcjonalności. Jak poinformował PAP sekretarz woj. śląskiego Łukasz Czopik, remont będzie wspólnym przedsięwzięciem urzędów marszałkowskiego i wojewódzkiego. Choć bowiem właścicielem całego budynku jest wojewoda, samorząd użytkuje i opiekuje się salą obrad na podstawie umowy użyczenia.
Ok. 500 osób uczestniczyło w niedzielę w Korczynie k. Krosna w uroczystościach 90. rocznicy ustanowienia przez ówczesnego ministra spraw wojskowych gen. Stanisława Szeptyckiego 15 sierpnia świętem Wojska Polskiego. W Korczynie, w której przez wiele lat mieszkał gen. Szeptycki, znajduje się jego grób.
Korespondencję, raporty i analizy sowieckich przedstawicielstw w Warszawie i Berlinie oraz Ludowego Komisariatu Spraw Zagranicznych od jesieni 1925 do końca 1926 roku przytacza Mariusz Wołos w książce „O Piłsudskim, Dmowskim i zamachu majowym”. Ogląd dyplomatów sowieckich był skażony poczuciem okrążenia „ojczyzny światowego proletariatu”. Postrzegali Polskę jako jedno z ogniw antysowieckiego frontu, bezzasadnie uważając ją za bezwolne narzędzie w rękach Wielkiej Brytanii.
15 marca 1923 r. w Paryżu pod przewodnictwem premiera Francji Raymonda Poincaré podpisano dodatkowy protokół do Traktatu Wersalskiego zatwierdzający wschodnią granicę Polski i uznający przynależność do niej Galicji Wschodniej i Wileńszczyzny. Wobec decyzji tej protestowały ZSRS i Litwa. Rada Ambasadorów Ententy, w skład której wchodzili przedstawiciele Wielkiej Brytanii, Francji, Włoch i Japonii, 14 marca 1923 r. podjęła uchwałę dotyczącą uznania wschodniej granicy II Rzeczypospolitej zgodnie ze status quo.
Eligiusz Niewiadomski w swoim poczuciu miał misję edukowania narodu i uświadomienia mu jego wielkości - pisze Patryk Pleskot, autor książki „Niewiadomski. Zabić prezydenta”. Książka ukazała się w 90. rocznicę jednego z najbardziej dramatycznych wydarzeń w odrodzonej Polsce.
Zabójstwo prezydenta Gabriela Narutowicza było wynikiem spotkania się cech Eligiusza Niewiadomskiego - jego radykalizmu, fanatyzmu i frustracji stosunkami panującymi w Polsce - z napiętą atmosferą polityczną i brutalną nagonką na Narutowicza – powiedział PAP historyk, autor książki „Niewiadomski. Zabić prezydenta”
20 grudnia 1922 r., cztery dni po zabójstwie prezydenta Gabriela Narutowicza, Zgromadzenie Narodowe wybrało na nową głowę państwa Stanisława Wojciechowskiego. Sprawował on urząd przez prawie 4 lata; 14 maja 1926 r. zrzekł się go w wyniku zamachu majowego.