Eugeniusz Kwiatkowski urodził się 30 grudnia 1888 roku w Krakowie. Ojciec, urzędnik kolei krakowskiej, po otrzymaniu spadku po bracie przeprowadził się wraz z rodziną do Czernichowców koło Zbaraża na Podolu, gdzie Eugeniusz spędził dzieciństwo.
Kształcił się najpierw w lwowskim Gimnazjum Franciszka Józefa, skąd przeniósł się do Gimnazjum Ojców Jezuitów w Bąkowicach, gdzie w 1907 roku zdał egzamin maturalny.
Początkowo studiował na Wydziale Chemii Technicznej Politechniki Lwowskiej, a następnie na uniwersytecie w Monachium.
W czasie studiów był członkiem młodzieżowych organizacji niepodległościowych "Zet" i "Zarzewie" oraz Polskich Drużyn Strzeleckich.
Kwiatkowski w czasie I wojny światowej
Podczas I wojny żołnierz Legionów Polskich i współpracownik Polskiej Organizacji Wojskowej.
W czasie wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku zatrudniono go w sekcji chemicznej Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych.
W roku 1921 opuścił wojsko i zaczął wykładać na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej. Dwa lata później objął funkcję dyrektora technicznego chorzowskiej Państwowej Fabryki Związków Azotowych.
Kariera polityczna Kwiatkowskiego
Karierę polityczną rozpoczął po przewrocie majowym 1926 roku, kiedy premier Kazimierz Bartel powierzył mu stanowisko ministra przemysłu i handlu. Pełniąc tę funkcję przyczynił się do powstania i zrealizowania pomysłu budowy portu w Gdyni i fabryki związków azotowych w Mościcach pod Tarnowem.
Popierał także rozwój handlu morskiego i powstanie Dalekomorskiej Floty Rybackiej.
W roku 1928 został posłem z ramienia Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem.
W latach 1931-1935 objął funkcję dyrektora Państwowych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach, z której zrezygnował przyjmując w 1935 roku tekę wicepremiera i ministra skarbu w gabinetach Mariana Zyndrama-Kościałkowskiego i Felicjana Sławoja Składkowskiego.
Kwiatkowski i COP
Kwiatkowski patronował wówczas idei utworzenia Centralnego Okręgu Przemysłowego oraz koncepcji rozbudowy infrastruktury, obronności i przemysłu.
Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu do kraju Niemców, a później Sowietów, wraz z rządem przekroczył granicę z Rumunią, gdzie został internowany.
Powojenne losy Kwiatkowskiego
Po zakończeniu działań zbrojnych powrócił do Polski i przyjął funkcję kierownika Delegatury Rządu ds. Odbudowy Wybrzeża oraz przewodniczącego Komisji Planu Rozbudowy Trójmiasta.
Był także posłem na Sejm Ustawodawczy w latach 1947-52. Z powodu konfliktów z władzami komunistycznymi odsunięto go jednak od działalności państwowej.
Przeprowadził się wówczas do Krakowa i zajął działalnością naukową. Wykładał historię gospodarczą świata w Wyższej Szkole Handlu Morskiego w Gdyni i na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Należał do wielu towarzystw naukowych i pisał artykuły do czasopism fachowych. Opublikował m.in. "Dysproporcje. Rzecz o Polsce przeszłej i obecnej", "Zarys dziejów gospodarczych świata", "Polskę i jej morze" i "Nowoczesną chemię przemysłową".
W 1973 roku recenzował koncepcję budowy Portu Północnego, zaś rok później uhonorowano go doktoratem honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego za wkład w rozwój polskiej gospodarki morskiej oraz ogólnej teorii ekonomii.
Eugeniusz Kwiatkowski zmarł 22 sierpnia 1974 roku w Krakowie.
Uroczystościom pogrzebowym na Cmentarzu Rakowickim przewodniczył kard. Karol Wojtyła. (PAP)
akn
