Urodził się 1 sierpnia 1894 r. we Lwowie.
Po maturze w 1912 r. rozpoczął studia na wydziale budowy dróg i mostów Politechniki Lwowskiej. W tym czasie należał do Drużyn Strzeleckich.
Ruckemann-Orlik i Legiony
Do Legionów Polskich wstąpił w sierpniu 1914 r. Służył w 6 pułku piechoty jako dowódca kompanii, a następnie batalionu.
Ranny w bitwie pod Laskami 26 października 1914 r.
W 1915 r. awansował do stopnia porucznika.
W 1917 r. po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej, gdzie pełnił służbę w 19 pułku strzelców.
W lutym 1918 r. ukończył szkołę oficerów rezerwy, po czym ponownie został skierowany do tej samej jednostki. Jednocześnie od maja tego roku był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej (POW).
Ruckemann-Orlik – służba w WP
W Wojsku Polskim rozpoczął służbę w listopadzie 1918 r., jako szef sztabu w grupie płk Cz. Rybińskiego.
Po przegranej bitwie pod Mikulińcami 29 listopada trafił do niewoli ukraińskiej.
Zwolniony w czerwcu 1919 r. wrócił do służby w WP, uzyskując stopień kapitana.
Do września 1921 r. pełnił funkcje: zastępcy dowódcy batalionu zapasowego 6 pułku piechoty Legionów, adiutanta sztabu dowództwa 3 Brygady Piechoty Legionów, dowódcy batalionu, a następnie dowódcy 6 pułku piechoty Legionów, dowódcy 132 pułku piechoty, dowódcy 1 pułku czołgów.
W roku 1920 r. uzyskał awans na podpułkownika.
Na przełomie 1920 i 1921 r. ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców w Warszawie.
Prof. T. Głowiński: we wrześniu 1939 r. Korpus Ochrony Pogranicza pokazał, że Polska nie godzi się z agresją
We wrześniu 1921 r. został inspektorem broni czołgowej w Departamencie Piechoty Ministerstwie Spraw Wojskowych.
Od marca do listopada 1922 r. był uczestnikiem kursu czołgów we Francji w Wersalu. Po jego ukończeniu ponownie objął dowództwo l pułku czołgów, sprawując je do 1927 r.
W 1924 r. uzyskał awans na stopień pułkownika.
Od maja 1927 r. pełnił funkcję szefa wydziału broni pancernej Departamentu Inżynieryjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych.
W styczniu następnego roku objął stanowisko drugiego dowódcy piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach.
Po ukończeniu w sierpniu 1931 r. kursu w Centrum Wyższych Studiów Wojskowych został dowódcą piechoty dywizyjnej 23 Dywizji Piechoty w Katowicach.
Od lutego 1932 r. do grudnia 1938 r. był dowódcą 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach. W 1933 r. uzyskał stopnień generała brygady.
Ruckemann-Orlik – KOP i II wojna
W grudniu 1938 r. został zastępcą dowódcy Korpusu Ochrony Pogranicza (KOP), a w sierpniu 1939 r. jego dowódcą.
Po rozpoczęciu sowieckiej agresji na Polskę 17 września 1939 r. stojąc na czele zgrupowania KOP stoczył z Armią Czerwoną kilkanaście potyczek i dwie bitwy: pod Szackiem (28-29IX) i Wytycznem w pow. włodawskim (1 X), po której rozformował podległe mu oddziały.
Po przedostaniu się do Warszawy był jednym z założycieli organizacji Komenda Obrońców Polski.
W 1940 r. przez Litwę i Szwecję dotarł do Wielkiej Brytanii. Przez następne lata aż do końca wojny pozostawał w dyspozycji Naczelnego Wodza.
Po jej zakończeniu od sierpnia 1945 r. do kwietnia 1947 r. służył w Generalnym Inspektoracie Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia.
Po demobilizacji zamieszkał w Londynie. W 1972 r. przeniósł się do Kanady.
Zmarł 18 października 1986 r. w Ottawie. Pochowany został na miejscowym cmentarzu Notre Dame.
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl. III, czterokrotnie Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
mjs
