Gen. Wiktor Thommée urodził się 30 listopada 1881 r. w Święcianach na Wileńszczyźnie.
Od 1887 r. uczęszczał do prywatnych szkół polskich w Święcianach, Lidzie i Dyneburgu, a następnie od 1895 r. do szkoły realnej w Petersburgu.
Thommée w rosyjskim wojsku
W 1904 r. ukończył szkołę oficerską w Petersburgu, po czym został wcielony do 124 pułku piechoty w Woroneżu.
Brał udział w wojnie japońsko-rosyjskiej, podczas której był dwukrotnie ranny.
W 1914 r. ukończył Wojenną Akademię Sztabu Generalnego.
W I wojnie światowej uczestniczył jako dowódca kompanii, a później batalionu 276 pułku piechoty. Potem walczył w szeregach 47 korpusu. W czasie walk był pięciokrotnie ranny.
W 1916 r. awansował do stopnia podpułkownika.
W 1917 r., po wybuchu rewolucji w Rosji, został szefem sztabu 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego.
Thommée – kariera w Wojsku Polskim
W czerwcu 1919 r. wstąpił do Wojska Polskiego.
W czasie wojny polsko-sowieckiej pełnił funkcje: szefa sztabu 10 Dywizji Piechoty, dowódcy 28 pułku strzelców Kaniowskich, dowódcy 19 Brygady Piechoty, dowódcy 10 Dywizji Piechoty, dowódcy 29 pułku piechoty oraz dowódcy 28 pułku strzelców Kresowych.
Po zakończeniu wojny, do sierpnia 1921 r. był dowódcą 20 Brygady Piechoty, następnie przez rok pełnił funkcję szefa sztabu DOK IX Brześć n. Bugiem.
W październiku 1922 r. został I oficerem Inspektoratu Armii nr 3 w Toruniu.
W tym samym roku uzyskał stopień pułkownika.
Tajemnice Twierdzy Modlin
W 1923 r. ukończył kurs informacyjny dla wyższych dowódców w Warszawie.
Od 1924 r. do 1936 r. był dowódcą 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy.
W 1924 r. awansował do stopnia generała brygady.
W 1926 r. ukończył kurs wyższych dowódców we Francji.
Od 1934 do 1938 r. pełnił obowiązki dowódcy OK VII Toruń, potem był dowódcą OK IV Łódź (1938-VIII 1939).
Thommée i Armia „Łódź”
W wojnie 1939 r. początkowo dowodził Grupą Operacyjną „Piotrków”, wchodzącą w skład Armii „Łódź”. Brał udział m.in. w walkach pod Mokrą i Borową Górą.
8 września objął dowództwo nad Armią „Łódź”. Od 13 do 29 września dowodził heroiczną obroną twierdzy Modlin. Po wyczerpaniu środków walki kapitulował uzyskując honorowe warunki, których Niemcy nie dotrzymali.
7 listopada 1939 r. został aresztowany. Do końca wojny przetrzymywany był w obozach jenieckich: IVC Colditz, IVB Koenigstein, IVA Hohenstein, VIIIE Johannisbrunn, VIIA Murnau i VIB Doessel.
Powojenne losy Thomméego
Po wyzwoleniu w kwietniu 1945 r. przebywał we Francji i Włoszech.
Do kraju wrócił w listopadzie 1947 r. i od razu zgłosił się do służby wojskowej, nie został jednak przyjęty. Przez pewien czas pracował jako dozorca. Mieszkał w Toruniu, Bydgoszczy i Gdyni.
Zmarł w Warszawie 13 listopada 1962 r. Pochowany został na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Alei Zasłużonych.
Pośmiertnie awansowany do stopnia generała dywizji (1964).
Był odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. V, Orderem Polonia Restituta kl. III, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi. (PAP)
mjs
