570 lat temu, 10 lutego 1454 r. w katedrze na Wawelu królową Polski koronowano Elżbietę z dynastii Habsburgów. Przez nowych poddanych była nazywana „Rakuszanką”. Do historii przeszła jako „matka królów”. Za jej długiego życia Jagiellonowie zasiedli na tronach większości krajów Europy Środkowej.
Podziemia Wawelu po raz pierwszy zostaną otwarte dla zwiedzających. Od czwartku pod wschodnim skrzydłem pałacu królewskiego dostępna jest nowa trasa zwiedzania, opowiadająca o powstaniu jagiellońskiej rezydencji i dziejach jej konserwacji.
Dynastia i państwo, społeczeństwo, nauka i kultura to zagadnienia przedstawione na wirtualnej wystawie poświęconej Jagiellonom, którą przygotował Zakład Narodowy im. Ossolińskich we Wrocławiu. Ekspozycja powstała z okazji 500. rocznicy urodzin króla Zygmunta II Augusta.
Aleksander urodził się jako czwarty syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Habsburżanki. Najwcześniejsze dzieciństwo spędzał z rodzicami i rodzeństwem, przy czym dwór Kazimierza najczęściej przebywał na objazdach królestwa, toteż jego synowie od najmłodszych lat mieli okazję oswajać się z meandrami średniowiecznej polityki. Ale też z ówczesną wiedzą – wszyscy synowie kształcili się pod kierunkiem Jana Długosza, później zaś Filippa Buonaccorsiego, lepiej w Polsce znanego jako Kallimach. Aleksander nie wybijał się jednak pod tym względem ponad braci.
Kazimierz urodził się w 1427 roku, był więc trzy lata młodszy od Władysława Warneńczyka, zaś wiadomość o śmierci ojca zastała go w wieku lat siedmiu. Już narodziny Władysława dawały Polakom sporo powodów do plotek i kpin – Jagiełło miał wówczas ok. 72 lat. Przyjście na świat kolejnego męskiego potomka trzy lata później przyjęto z niedowierzaniem – nawet dziś trudno sobie wyobrazić osobę siedemdziesięciopięcioletnią w roli ojca.
Po śmierci Ludwika Węgierskiego, który objął tron Polski po bezpotomnym zgonie Kazimierza Wielkiego Polacy stanęli przed dylematem. Czy utrzymać w mocy tzw. umowę koszycką, która w zamian za pierwsze przywileje dla szlachty gwarantowała tron którejś z córek Ludwika, czy też intronizować księcia mazowieckiego Siemowita IV?
Jan Olbracht urodził się 27 grudnia 1459 r. w Krakowie jako trzeci syn Kazimierza IV Jagiellończyka i Elżbiety Rakuszanki, córki Albrechta II Habsburga, króla Niemiec, Czech i Węgier. Jego drugie imię to prawdopodobnie spolszczone imię dziadka ze strony matki, Albrechta II. 27 sierpnia 1492 r. Olbracht został wybrany na króla Polski.