Urodził się 11 marca 1886 r. w Brzeżanach (dawne woj. tarnopolskie). Tam uczęszczał do gimnazjum i w 1905 r. uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Urodził się 11 marca 1886 r. w Brzeżanach (dawne woj. tarnopolskie). Tam uczęszczał do gimnazjum i w 1905 r. uzyskał świadectwo dojrzałości.
Następnie kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W 1908 r. wstąpił do Związku Walki Czynnej. W latach 1910-1911 ukończył obowiązkową szkołę oficerów rezerwy w austriackim wojsku.
Od 1910 r. był członkiem Związku Strzeleckiego w Brzeżanach, pełniąc funkcję zastępcy komendanta. Wówczas to przyjął pseudonim „Śmigły”.
W 1912 r. ukończył Wyższą Szkołę Oficerską Związku Strzeleckiego. W 1913 r. został komendantem Związku Strzeleckiego Okręgu Lwowskiego. Jednocześnie był wydawcą i redaktorem miesięcznika „Strzelec”.
W sierpniu 1914 r. w Legionach Polskich objął dowództwo 3 batalionu kadrowego, z którym brał udział w walkach pod Nowym Korczynem i Uściskowem. Na początku października awansowany został do stopnia majora. Następnie uczestniczył w ofensywie na Dęblin oraz w bojach pod Anielinem i Laskami (22-26 X 1914).
18 grudnia 1914 r. objął dowództwo nad 1 pułkiem piechoty Legionów Polskich. Na jego czele brał udział w bitwie pod Łowczówkiem (22-25 XII 1914).
W 1915 r. uczestniczył w walkach pozycyjnych nad Nidą, w boju pod Konarami (16-23 V) i pod Tarłowem (30 VI-2 VII). W czerwcu tego roku uzyskał stopień podpułkownika.
Od 16 września do 28 października na Wołyniu zastępował dowódcę I Brygady. Uczestniczył m.in. w bojach pod Jabłonką (21 X), Kuklami (22-26 X) i Kamieniuchą (27-28 X).
W maju 1916 r. mianowany został pułkownikiem. Od 4 do 7 lipca tego roku dowodził pułkiem w bitwie pod Kostiuchnówką, a następnie w walkach nad Stochodem.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach Polskich został komendantem głównym Polskiej Organizacji Wojskowej.
W listopadzie 1918 r. objął funkcję ministra spraw wojskowych w Tymczasowym Rządzie Ludowym Republiki Polskiej w Lublinie, awansując w tym czasie do stopnia generała brygady.
W Wojsku Polskim od listopada 1918 r. był dowódcą Okręgu Generalnego Warszawa.
W lutym 1919 r. dowodził Grupą Operacyjną „Kowel”, a następnie jako dowódca 1 dywizji piechoty Legionów w kwietniu tego roku kierował akcją zdobywania Wilna.
Od grudnia 1919 r. do stycznia 1920 r. dowodził kampanią na Łotwie. Awansowany do stopnia generała dywizji w kwietniu 1920 r.
Podczas wyprawy kijowskiej dowodził 3 armią, na czele której 7 maja 1920 r. zajął Kijów.
W czasie odwrotu objął dowództwo nad frontem Południowo-Wschodnim i Frontem Środkowym.
Podczas bitwy warszawskiej w sierpniu 1920 r. był dowódcą prawego skrzydła grupy uderzeniowej działającej znad Wieprza, a następnie 2 armii, którą dowodził do 1922 r.
Jednocześnie od 9 maja 1921 r. do października 1926 r. był Inspektorem Armii w Wilnie.
W trakcie zamachu majowego w 1926 r. poparł Piłsudskiego, przysyłając mu do Warszawy część oddziałów garnizonu wileńskiego.
W październiku 1926 r. przeniesiony został na stanowisko Inspektora Armii w Warszawie.
Po śmierci Józefa Piłsudskiego 12 maja 1935 r. mianowany Generalnym Inspektorem Sił Zbrojnych.
W lipcu 1936 r. okólnikiem premiera uznany „pierwszą w Polsce osobą po Panu Prezydencie Rzeczypospolitej”. W tym samym roku uzyskał stopień generała broni i otrzymał z rąk prezydenta Ignacego Mościckiego buławę marszałkowską.
W 1939 r. w czasie wojny obronnej pełnił funkcję Naczelnego Wodza. W nocy z 6 na 7 września opuścił Warszawę i przeniósł swoją kwaterę do Brześcia nad Bugiem.
Po wkroczeniu wojsk sowieckich na terytorium Rzeczypospolitej, 17 września wraz z rządem polskim i prezydentem Mościckim przekroczył granicę polsko-rumuńską z zamiarem przedostania się do Francji i kontynuowania walki u boku aliantów.
Internowany przez władze rumuńskie, 7 listopada 1939 r. złożył rezygnację z funkcji Naczelnego Wodza. Początkowo umieszczony został w miejscowości Craiova, później przewieziono go do górskiej wioski Dragoslavele, gdzie przebywał pod strażą żandarmerii rumuńskiej.
10 grudnia 1940 r. udało mu się zbiec i nielegalnie przekroczyć granicę rumuńsko-węgierską. Do jesieni 1941 r. przebywał w Budapeszcie. W październiku 1941 r. przez Słowację powrócił do okupowanej Polski i zamieszkał w Warszawie.
Zmarł na atak serca 2 grudnia 1941 r. Pochowany został na Cywilnym Cmentarzu na Powązkach pod nazwiskiem Adama Zawiszy.
Edward Rydz-Śmigły odznaczony był m.in. Orderem Orła Białego, Orderem Virtuti Militari kl. II i V, Krzyżem Niepodległości z Mieczami, Orderem Polonia Restituta kl. I, II, i III, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.
