31 sierpnia 1982 r., w drugą rocznice podpisania Porozumienia Gdańskiego, Polacy masowo wyszli na ulice, aby zamanifestować swoje poparcie dla „Solidarności”. Według mocno zaniżonych danych MSW do demonstracji doszło w 66 miejscowościach, a wzięło w nich udział 118 tysięcy osób. Ludowa władza postanowiła dać im zdecydowany odpór. Pokojowe manifestacje przerodziły się zatem w wielu miastach w zażarte, niekiedy niestety również krwawe, starcia. Ogółem zginęło siedem osób, z czego niemal połowa (trzy) w Lubinie. I to mimo że akurat w tym mieście – sądząc przynajmniej po stratach funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej – starcia nie były tak zażarte jak w niektórych miastach Dolnego Śląska (np. Głogowie)…
W czasach konspiry cel miały wspólny, ale dążyły do niego różnymi drogami. Niektórym udało się pogodzić batalię o wartości wyższe z pieczą nad domem, inne zapłaciły za udział w niej rozpadem rodziny i osamotnieniem w wolnej już Polsce – podkreśla Agnieszka Lewandowska-Kąkol.
Kilkudziesięciu działaczy opozycji z czasów PRL odebrało w piątek w Katowicach Krzyże Wolności i Solidarności. To osoby, które zaangażowały się w walkę o niepodległość i suwerenność państwa oraz prawa człowieka, doznając z tego powodu różnorakich represji.
14 czerwca 1985 r. przed Wojewódzkim Sądem w Gdańsku zapadł wyrok w procesie działaczy Solidarności. Sąd skazał Władysława Frasyniuka na 3,5 roku więzienia, Adama Michnika na 3 lata, a Bogdana Lisa na 2,5 roku pozbawienia wolności.
Niezależne od władz komunistycznych manifestacje 1 i 3 maja przybrały największą skalę w okresie stanu wojennego, czyli w latach 1982 i 1983. Chociaż apogeum manifestacji był 31 sierpnia 1982 r., to najwięcej osób w niezależnych obchodach 1-majowych miało – według danych MSW – uczestniczyć w 1983 r. – mówi dr Grzegorz Majchrzak z Instytutu Pamięci Narodowej.
W marcu 1982 roku rozpoczęła się zakrojona na szeroką skalę akcja zmuszania do emigracji działaczy opozycji i Solidarności. Zwalniani z więzień i ośrodków odosobnienia mieli jak najszybciej wyjechać. Pozbywano się ich, aby reżim Wojciecha Jaruzelskiego mógł dalej rządzić.
26 lat temu 1 marca 1991 r. zmarł w szpitalu w Mławie Teodor Klincewicz, podziemny drukarz i współzałożyciel Niezależnego Zrzeszenia Studentów (NZS). Miał 36 lat. 20 lutego 2017 r. prezydent RP Andrzej Duda odznaczył Klincewicza pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności.
Funkcjonowanie pierwszych organizacji opozycyjnych w latach siedemdziesiątych było możliwe wyłącznie w przestrzeni prywatnych mieszkań. Jednym z takich „salonów” opozycji było mieszkanie wnuczki Melchiora Wańkowicza. Losy jednego z najważniejszych ośrodków niezależnego życia kulturalno-społecznego opisuje książka „Salon. Niezależni w +świetlicy+ Anny Erdman i Tadeusza Walendowskiego 1976-79”.
40 lat temu w komunistycznej Czechosłowacji opublikowano z datą 1 stycznia 1977 roku Kartę 77, czyli obywatelski manifest sprzeciwu wobec łamiących prawa człowieka praktyk władzy, co zaowocowało powstaniem związanego z tym dokumentem ruchu prodemokratycznego.