Jesienią 2016 r. zakończyły się prace konserwatorskie lwowskiego pomnika Wojciecha Bartosza Głowackiego (1756-1794), bohatera powstania kościuszkowskiego, który zasłynął męstwem podczas bitwy pod Racławicami, 4 kwietnia 1794 r., gdy zdobył działo rosyjskie gasząc lont czapką. Naczelnik Kościuszko mianował go wówczas chorążym Grenadierów Krakowskich. Głowacki został śmiertelnie ranny podczas bitwy pod Szczekocinami. Prawdopodobnie spoczął przy kościele (obecnie katedrze) pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Kielcach. Miejsce pochówku upamiętnia płyta nagrobna.
Cmentarz na Rossie i jego historia Cmentarz katolicki na Rossie ((lit. Rasų kapinės) założono w 1801 r. Nekropolia składa się z części zwanych Starą i Nową Rossą, o łącznej powierzchni 10,8 ha. Jest to największy i najcenniejszy ze starych cmentarzy wileńskich, malowniczo położony na wzgórzach porośniętych starodrzewem. Przedstawia ogromną wartość historyczną, jako miejsce pochówku wielu znanych osób, a także wartość artystyczną, ze względu na cenne obiekty sztuki i architektury sepulkralnej.
Na cmentarzu Ixelles w Brukseli - jednej z ważniejszych nekropoli Belgii, gdzie spoczywają znane postaci ze świata polityki, nauki i sztuki, pochowany jest polski pianista i kompozytor, wieloletni profesor brukselskiego konserwatorium Józef Wieniawski, młodszy brat Henryka Wieniawskiego.
Gustaw Manteuffel Na przykościelnym cmentarzu w Drycanach (łot. Dricāni) znajduje się miejsce wiecznego spoczynku Gustawa barona Manteuffla, niezwykłego badacza o iście renesansowej rozpiętości zainteresowań. Myśliciel i hobbysta, prawnik, historyk, kulturoznawca, meloman i muzykolog, etnograf, genealog, tłumacz, znawca sztuki i architektury był autorem licznych publikacji poświęconych północnym kresom dawnej Rzeczypospolitej – Inflantom.
Cmentarz Bernardyński na Zarzeczu (lit. Bernardinų kapinės) Pierwszy Cmentarz Bernardyński znajdował się przy świątyni OO Bernardynów, między kościołami świętych Franciszka i Bernarda, św. Anny oraz św. Michała. W związku z wytyczaniem ulicy Świętej Anny, na podstawie decyzji magistratu wileńskiego z 25 lutego 1810 r., na wniosek Katolickiej Kongregacji Niemieckiej św. Marcina przy kościele św. Anny, cmentarz przeniesiono na Zarzecze i ulokowano w malowniczym miejscu, na stromej skarpie nad rzeką Wilejką.
Przez ostatnie 25 lat powstawały kolejne tomy zawierające szczegółowe inwentaryzacje zabytków - "Materiały do Dziejów Sztuki Sakralnej na Ziemiach Wschodnich Dawnej Rzeczypospolitej" pod redakcją Jana K. Ostrowskiego, które publikowało Międzynarodowe Centrum Kultury w Krakowie.